یک حسین هر دو جهان را کافی است هر چه داریم ازین، مکتب عاشورایی است دل اگـر کـرد هوس کـوی حســـین در دم ار بار سفر بست، همانجا راهی است عاشقان حضرتش ، جمله سیراب شدند چشم برخی نیز خیره، به دست ساقی است قطـره ای ار برسـد ما
«السلام علیک یا اباعبدالله الحسین» «لحظه شماری» من برای کربلایت، لحظه ها را می شمارم در مسیر نیـنوایت، لحظه ها را می شمارم زائری دلخسته اما، هر قدم که بر می دارم سوی هر صحن وسرایت، لحظه ها را می شمارم تا بگیرم دست حاجت، در مناجات و دعایم بر
در پیاده روی اربعین تمام گامهای عاشق سالک به شوق رسیدن است.حال عشاق طریق حسین (ع) وصف ناشدنی است. شعرهای ارسالی بنده نیز بیان پرتوی از نور حقیقت و شمه ای از حالاتی است که در آن مسیر بر انسان عارض می شود و اینکه از شهادت مولا و از
مقاومت و پایداری ریختن می ساغر لاله واژگون از برای داغ شقایق دائم امست الست دامنگیر، سرور عالم سکیر سرکشی شراب خماری غاز و مرغابی همیشه مست پرندگان آبگیر ، سرور عالم سکیر مقاومت بیکرانه های هستی عشق و معرفت و سلوک عارفانه های عاشقانه دردی شراب دائم میکده و
عاشورا شور شوریدگان بیدل تمامی عشق ازل ابد انتها جهان داغ هزاران دنیای عدم و دردیکشی و ناپید ا عیار زمان اقیانوسهای بیکران جمعیت دلدادگان حسین (ع) آخته وگداختگی جهان وآسمان تکه شرار دل حیران شهادت شهید کربلا ساقی علمدار میخوار حسین(ع) شورش ها و آشوب و پریشانی های آفرینش
حضرت ابو الفضل العباس (ع) -( لیالی قدر ) ساقی خرابات و سودای تشنگان و یل پهلوانان، ساقی رندان مست دهر و دردیکشان رنگین کمان ابرو ی آبشار گوهر اشک ابر چشمه ساران، ساقی رندان مست دهر و دردیکشان طریقت رندان و شوریدگان و گلعذاری گلزاران چمنزاران مهربان و آرام
حضرت ابوالفضل (ع) ماه تابان اسرارشب های مهتابی شیدایی وفا ساقی دلیر گل محمدی و لافتی عاشورایی طرفه ابرو و نظر نگارین دهر بین الحرمین ساقی مشک علمدار سپه وقمر فزت باوفایی بیکران شرر ذره دهر گداز دل گیتیفروز سرو سودایی آبشار دیده عشاق و رعنایی زانوی درفش شراب و
حضرت زینب ناله های دوری القمه مستی میفروشان دیوانه غم عشق داغ عزای مهجوری جهان بی کرانه غبار توتیای غم کمان ابروی ناوک مژگان داغ فراق شوریدگی آهوان سر در کمند میخانه وفای پیمان الست و فنا و لقای می شیدایی دیده دیدن علظ خون سوختن بی بال پر پروانه
ایران ایران ای سرزمین دلیران، ایران ای سرزمین دلیران خاک تو عصاره ی دلیران، ایران ای سرزمین دلیران نامت همیشه پایدار، عشقت سرافرازی دلبران مهرت همیشه جاودان، ایران ای سرزمین دلیران ای پرتو خیال مستان، جانت جانهای شهیدان یادت همیشه شادان، ایران ای سرزمین دلیران صدفت گوهر شیدایی، آوازه های
«سفرِ بی‌انتها» در دلِ شب، سکوتِ هستی ریخت ماه بر خاک، اشکِ خود می‌ریخت راه، از عطرِ گریه لبریز است دل، زِ نورِ حضور سرریز است هر نگاهِ زُوّار، نوری شد بر دلِ شب، ستاره‌دوری شد خاک، در بوسه‌ی قدم‌ها سوخت عرش، در نغمه‌ی نظرها دوخت باد می‌خواند: «سلام، یا
قرارگاه حسین بن علی قرارگاه حسین بن علی است این ایران و نام اوست به سربند سرخ شیردلان عجب! ببین که عدو نیست واقفِ مطلب که ضربتی بزند می‌خورد برابر آن نژاد مردم این خاک، از تبار علی‌ست که ذوالقفار به دستش میان هر میدان به یک اشاره در قلعه
بسم الله الرحمن الرحیم { للآنَ صوتك } مشياً أتيتُ تزفني دمعاتي نحوَ الحسينِ وحاملاً أنّاتي وأتيتُ أشكوهُ الغرامَ وإنني باقٍ بعهدي لم أخن خطواتي قلبي وقبل الخطوِ جاءَ منادياً لبيتُ صوتكَ سيدَ السادات ومشيتُ معتنقَ الدموعِ لحضرةٍ ومددت كفي طالباً حاجاتي تحبو على
بسم الله الرحمن الرحیم { أ ُمنية المريد } شوقاً أتيتُكَ ياحسينُ مُريدا فأْقبلْ مريداً قد أتاكَ طَريدا ضاقتْ عليهِ الحادثاتُ برحبِها وتزلزلتْ فيهِ الجهاتُ وحيدا يحدو به القلبُ المعفّرُ بالهوى والفكرُ يلظىٰ مُنهكاًوشَرودا ضاقت عليهِ فلا ضياءَ ولاسَنا وكسا الزمانَ مواثقاً وعهودا وتحشرجتْ
بسم الله الرحمن الرحیم { دِماؤكَ زَيْتُ اللهِ } دِماؤكَ زَيْتُ اللهِ، مِشْكاةُ نُورِهِ تُضيءُ طَريقاً عَبَّدَتْهُ الخَوافِقُ بِها اصطَبَغَ الجوريُّ واحْمَرَّ لَوْنُهُ دَلالَةَ أَنَّ الكَوْنَ بالنَّزْفِ غارِقُ مَلايينُ هذا الحُبِّ تَحْصيلُ حاصِلٍ لسَبْعينَ غالَتْهُمْ هُناكَ الفَيالِقُ لفِطْرَتِهِمْ – وَهْيَ الّتي ليَسَ تَنْتَمي لِغَيْرِكَ قَطْعِيّاً
بسم الله الرحمن الرحیم { على درب الحسين } على درب حقٍّ سلكنا النشورا وأضحى طريقُ الحسينِ العبورا وما هزَّ روحَ الورى مثلُ حقٍّ تجلّى ليهدي الدماءَ المهورا إذا ما تسامى على القلبِ نجمٌ تهاوى الظلامُ، وصارَ أسيرا فلما عَلَت رايةُ العزمِ فينا ركبنا الطريقَ
سلام علیکم این اثر خاطرات یک کودک از سفر اربعین و حرکت کودکانه در مسیر تعالی و اتصال به ولی الله العظم سلام الله علیهم اجمعین است. خاطرات خوش سفر سامرا **** در کلاس درس باز صحبت امروز از تو بود دوستم در وصف تو داشت شعری
با سلام بخش شعر شامل یک شعر در قالب غزل و یک شعر در قالب مثنوی می باشد. در هفت آسمان چه صدایی به پا شده؟ در هفت آسمان چه عزایی به پا شده؟ دیگر نمانده ماه در این آسمان چرا؟ دیگر نمانده صبر در این کاروان چرا؟
اربعین است . . . بزن بر سینه وُ سَر ، اربعین است دو عالَم را سراسر ، اربعین است بیا وُ خونِ دل را کُن روانه به سوی دیده ی تَر ، اربعین است زِ داغِ سَروَرِ آزادگان کُن دل و جان را پُر آذر ، اربعین است زِ
غبار راه اربعین دلم ندید، هوایت کرده، دلم ندید، دلتنگت شده است! این روزها تمام دروازه های مرزی تبرک شده اند با زائر! من نیستم من نیستم اربعین، که از شکوهش بگویم، یا از شکوفه هایی از مرز تمام جهان. به زودی، در اربعین حسینی از مرزها گل می روید
کودکان عاشورا صدای عطش چشم کوچک، خیره بر دشت خون، آسمان، سرخ، دل پر از واژگون، بوی دود و عطش در هوا می‌پیچد، قصهٔ نان و عسل، به رویا می‌ریزد. دست کوچکش، میان دامن مادر، می‌لرزد از صدای تیغ و خنجر، کودک است اما دلش بزرگ‌تر از کوه، می‌بیند غربت،
تاریخ بانوان عاشورا، پرچم وفا چون لیلا و رباب، دل‌های بی‌قرار ایستاده‌اند در غبار، ایستاده‌اند در شرار با قدم‌های استوار، در میان نیزه و آتش هر نگاهشان، چراغیست در ظلمت تاریک و خشن در خیمه‌های سوخته، کنار طفلان بی‌پناه با دست‌های پر از مهر، پرچم وفا افراشتند با اشک و
دلِ دریا از دل زینب نگفتم… گفتم اربعین هم شد، همه رفتند خانهٔ خود، اما از دل زینب نگفتم! همه پیاده رفتند، پا به پای جاده رفتند، اما زخم پای زینب را نگفتم. همه با عشق رفتند، اربعین، زینب در عمق عشق اربعین ماند. نه از دل امام سجاد گفتم،
بگذار تا بگریم . . . _______________________________________ بگذار تا بگریم ، در اربعینت ای یار در روزِ ماتم ای جان ، روزِ غمینت ای یار بگذار تا بگریم ، موکب به موکب امروز بر خاکِ راهت ای جان ، بر سرزمینت ای یار در هر طرف بِپا شد بزمِ عزا
بگذار تا بگریم . . . _______________________________________ بگذار تا بگریم ، در اربعینت ای یار در روزِ ماتم ای جان ، روزِ غمینت ای یار بگذار تا بگریم ، موکب به موکب امروز بر خاکِ راهت ای جان ، بر سرزمینت ای یار در هر طرف بِپا شد بزمِ عزا
اربعین ، عاشورایی دیگر . . . ______________________________________ باز از نو گشته عاشورا مگر کین چنین بر سینه وُ سر می زنند یا قیامت گشته برپا کین چنین بر درِ خالق همه سر می زنند از چه رو مَردُم به دستِ خویشتن بر رُخ و بر دیده ی تر می
زبانحالِ جابر انصاری در اربعین . . . ______________________________________ آمدم تا سر نهم بر آستانت یا حسین آمدم تا اینکه گردم میهمانت یا جسین آمدم پای پیاده در مسیرِ کربلا تا که چشمانم ببیند آسمانت یا حسین آمدم تا چهره بنمایی به روی زردِ من ای فدای آن رُخ و
من آمدم . . . _______________________________________ من آمدم که نمایی مرا دمی تو نگاه پیاده آمدم ای یار و دل حزین و پُرآه خوش آن دمی که پذیری مرا در آن حَرَم و خوش آن دمی که نمایی مرا به غمزه نگاه بیامدم همه راه و به عشقِ کربُبلا نه
مرغِ دل و اربعین . . . ________________________________________ مرغِ دلم باز هوایی شده نغمه بر آرد که نوایی شده طا قتِ اِستادگی ش هیچ نیست بهرِ حَرَم باز هوایی شده بهرِ حسین و حرمش باز هم مرغِ دلم کربّبَلایی شده نور همو گشته ضیاء دلم بَه° که دلم باز ضیایی
حکایت منظوم جابرانصاری و اربعین . . . ________________________________________ بشنو از جابر وَ روزِ اربعین کین حکایت آمده از او چنین شیخِ طوسی می نویسد این سخن از حدیثِ جابر آن پیرِ کُهَن از عطیّه این روایت می شود اربعین را این حکایت می شود ازمدینه او به قصد کربلا
رباعیّاتِ اربعینی ( اوَّلین اربعین ) _______________________________________ امروز به عالَمی چه غوغا باشد در ناله نوای واحسینا باشد برتشنه لبانِ کربلا گوی° سلام امروز که اربعینِ دریا باشد ________________________________________ امروز ببین که بر زمینت آمد برخیز که زینبِ حزینت آمد هرچند رقیّه رفته از دامنِ ما برخیز ببین که اربعینت
روح عاشورا راه، راهِ عمود به عمود زمین، فرش خون و سجود می‌وزد از هر سو، بوی حسین می‌تپد در هر نفس، «یا حسین» نفس‌نفس، دل‌ها سوی کربلا هر قدم، نزدیک‌تر به دعا شور عاشقان، چون طوفان می‌تپد شوق وصل، از عمودها می‌گذرد عمود هجده، قصه‌ها نهان قصه‌ی مظلومیت و
بسم اللهِ مَجراها و مُرساها طوفانی در راه است، سهمگین تر از همه ی بادخیزهای پیشین! فراتراز طوفان نوح، بادخیزی که کوه ها را می بلعد، درختان را رنده می کند، خاک آدمیان را به توبره می کشد! طوفانی فانی گر آنی، ناگهانی، باور نمی کنید! می دانم باور نمی
قصيدة موشّحة بمناسبة أربعين الإمام الحسين عليه السلام واستقبال ضَعن السبايا إبربعين حسين جينه الكربله الدمع من دم على زينب نِهمِله — بگلب دامي جينه وآهات وانين وبالبواچي نواسي زين العابدين إنگله جينه نحيي يوم الأربعين ويه جابر للضعن نستقبله — جينه نستقبل ضَعن حامِل هموم ضعن ماشافت عيونه طعم
حوار شجي بين جبرائيل وزينب والزهراء عليهم السلام عند قبر الحسين عليه السلام ياتُرى مَن حَلَّ في وادي الطفوف زينبٌ أم فاطِمٌ فيها فيها تَطوف — كانَ جبرائيلُ فَجرَ الأربعين عِندَ قبرِ السِبطِ يَنعى في أنين في عيونٍ عَبرى في قلبٍ حزين ناظِراً شمسينِ أعياها الكُسوف — مَن اُشاهِد قائِلاً
الليله زينب و العيال شحالها ايفرهد بزين الزلم چتالها ——- الليله زينب حايره بطف كربله بين روس اخوتها بين العايله مره اوحيده و بلعبايه امشكله و مالها غير الحزن يبرالها ——- طاحوا اخوتها نجم فوگ الثره و مشت محنيه اعلیٰ سبع الگنطره من الضلع للطف و أخيته موزره كسرت الطف
أم البنين (ع) تخاطب الزهراء (س) — شالت إضعونه و گلبي ما هووَّد ونينه نوحي و انوح اوياچ يا زهره الحزينه — يمچ شريچة ضيمكم، انه ام إلبنين وينود گلبي و ونته لونينچ امعيين ما غفت عيني و سلهمت لمن سرىٰ حسين و انظر شبح موت و يحوم اعله الضعينه
العقيلة وبعد ليالٍ من فراق الحسين (ص) آبات إيدي إعله خدي و الگلب مالوم وعين الميته أهلها شلون تاخذ نوم ! — آبات أيدي إعله خدي والگلب نصين عين الميته أهلها ما تنام العين مِدَچ لأهل الخناجر ضَل أخوي إحسين والسلابه ما خَلَتْ عَليه إهدوم — السلابه هَدَّت فوگ جِسمه
به نام خدا ” امتحان در امتحان “ خون به دل آهی به لب قدی کمان برگشته ست سمت تل درد و یاد خیزران برگشته است برزمینی آشنا با پاره های قلب خویش چشم می چرخاند و دنبالشان برگشته است رگ به رگ می بوید و دنبال رگ های کسی
به نام خدا ” بی بی سه ساله “ دختر دردانه ای در نینوایی سوخته چشم می دوزد به چشم خیمه هایی سوخته یک طرف افتاده مشکی پاره و دست و علم مانده بر روی زمین از ماجرایی سوخته می رود دامن کشان و زهر تنهایی چشان از دل آتش
به نام خدا ” سینی نذری” حضرت عشقم سلام آقای خوب توو شلوغی ها من کم رو ببین دوره دور از خونت اما عاشقم اشکمه نذریه هر سالم همین عاشقات پای پیاده اومدن من ولی پاهامو نذرت کردمو گوشه ی خونه جلو تلویزیون دسمال اشکامه دست سردمو کاروانا رو تماشا
راهِ عشق قدم‌هایم سنگین نیست اما دلم پر از بغض است می‌دوم در جاده‌ای که نه انتهایی دارد نه پایانی. هوای کربلا در ریه‌هایم جاریست بوی خاک، بوی باران، بوی اشک، و صدای دعایی که از هزاران لب جاریست. میان جمعیت گم می‌شوم اما دلم تنها نیست، هم‌نفس با هزاران
این حسین کیست که ماه محرم را ، به نامش زده اند گلو بریده ،غریب مادر و سید شهدا را ، به مقامش زده اند در سرزمین نینوا چه گذشت ، بر حسین بن علی ؟ سخن ناب و پرگوهر، هیات منا الذله را ، به پایش زده اند 72تن،
قامت عاشورا زخم به دل، قامت صبور، ایستاده چون کوه در هجوم شرر دست به آسمان بلند کرده‌اند، با نگاه آتشین، با دل پر از خبر گفتند به دنیا حدیث کربلا را با خون جگر نوشتند روضه‌ها را هر قطره اشک‌شان چراغ راه مردان هر آه‌شان خروش رعد در دل
اربعین . . . باز از نو شورش افتادست بر خلقِ جهان بیشتر از روزِ عاشورا که گویی محشر است اربعین گردید و گویی آمده روزِ جزا کین چنین بر خلقِ عالَم دستِ ماتم بر سَر است برزخ است این یا قیامت یا که شد یوم الحساب یا که عاشورا
«تا بیکران… » از کران تا بیکران، چون پهنه‌ای از آسمان از نجف تا کربلا گسترده همچون کهکشان بارش بارانی از دلدادگان اربعين مثل سِیلی سخت با جوش و خروشی بی‌امان لشکر صاحب‌زمان خود را رسانده تا نجف زائرانی آمده از جای‌جای این جهان حک شده بر بیرق زوّار راه
یک دلش می خواست صبحِ عید قربان، در مِنا باشد دلش می خواست شامِ اربعین هم کربلا باشد قدم برداشت حاجی در خیالش دور اول را به این نیت که او امسال را در هر دو جا باشد لبان خشک اسماعیل یادش بود، با خود گفت: برای کربلا، این صحنه
{قمرُ بني السماواتِ والأرض} قد شدَّ دربَ الأرضِ في دربِ السما يسقي العطاشى كوثرًا والعلقمـا قمرٌ توقدَ بالإبـــاءِ وقد مضى في الطفِّ يوقدُ بالإباءِ و بالدِما هو بابُ قلبِ أخيهِ حينَ تطــوفُهُ سترى بأنكَ لن تـراهُ تراهــما نظرَ الحُسَينَ مع الحُسـينِ كتائبًا ورأى الحُسَيـنَ لوحـدِهِ لمّا عمى واستشهدَ العباسُ لـكن
نام شعر: چهل روز نزدیک کمی آهسته قدم بردار دلتنگی دست ها را بر سینه می کوباند! مثل پاهای تاول زده ی تاریخ برای اربعین احساسم بیدار می شود، هر گام هر نگاه امید به سوی نور قدم بر می دارد شاید تمام زائرانِ حقیقت دل های پیوسته در
از عشق وجودم شده جان‌ریز، کجا؟! بر شانه‌ای از شوق بینداز، کجا؟! من کوله‌ی پر حیرت سال پیشم ای راهی اربعین مرا نیز، کجا؟! با تنگی دل به سوی مقصد رفتیم دلگیر به راهی که قلم زد رفتیم از نافله پیاده‌ها جا ماندیم با نیت کربلا به مشهد رفتیم
بسم‌الله‌الرحمن‌الرحیم کیستی؟ ای جان‌پناه از نفس افتاده‌ها ای نگاهت ساحل آرامِ طوفان‌زاده‌ها پرچمت پوشانده بر محراب‌ها گل‌جامه‌ای خوش نشسته تربتت بر دامن سجّاده‌ها ای که زلف پرچمت افتاده در دست نسیم ای که چای روضه‌ات سرخوش‌ترینِ باده‌ها ای که حتی بی‌طرف‌ها هم پریشانِ تواند هان، چه خواهی کرد با جمعیّتِ
بسم رب الحسین ای ریگ های کربلا با غم بلا پوشت انسیه الحوراء اشهد خوانده در گوشَت مهمان نوازیَت زبانزد بین یک دنیا حتّی برای سنگ هم، باز است آغوشت ما زائرانت کوله بر دوشیم، امّا تو … سنگینی یک کربلا افتاده بر دوشت مولا نه تنها دوستانت عاشقت هستند
بسم رب الحسین ای ریگ های کربلا با غم بلا پوشت انسیه الحوراء اشهد خوانده در گوشَت مهمان نوازیَت زبانزد بین یک دنیاست حتّی برای سنگ هم، باز است آغوشت ما زائرانت کوله بر دوشیم، امّا تو … سنگینی یک کربلا افتاده بر دوشت آقا نه تنها دوستانت عاشقت هستند
بسم رب الحسین ای ریگ های کربلا با غم بلا پوشت انسیه الحوراء اشهد خوانده در گوشَت مهمان نوازیَت زبانزد بین یک دنیاست حتّی برای سنگ هم، باز است آغوشت ما زائرانت کوله بر دوشیم، امّا تو … سنگینی یک کربلا افتاده بر دوشت آقا نه تنها دوستانت عاشقت هستند
معنی احسان رحلتت را یک جهان از دیده گریان می کند این بلا ها را خدا در گریه پنهان می کند جان من از ماتمت هجرانِ ماهی بی فروغ خاکِ پایت بر سرم،سر عزمِ کیهان می کند در فراقت حال من تو یاوری احوالِ من با حقیقت حالِ تو دانم
از کوفه تا شمشیر عزراییل هایش از کربلا تا شام با تفصیل هایش… بعد از چهل روز از مسیر تلخ دیروز امروز آمد دیدن فامیل هایش خود را به روی قبرهای خاکی انداخت بانوی مکه با همان تجلیل هایش حال عجیبی داشت وقتی بازمی گشت بغض غریبی داشت در ترتیل
عاشقان ولایت»🇮🇷 عاشقان رهبـری فرزانه ما دلداده ایم ما به فرمان امـام و مقتدا آماده ایم حاج قاسم مکتـبی دارد برای پیروان ما رشیدیم وسلامی مثل حاجی زاده ایم «سپهبد شهید محمد باقری» 🇮🇷 عمری عزیز و تکیه گاه رهبـری بود یعـنی ستون خیمه های حیدری بود در سایه سار
دوست دارد دلم این لحظه ی روحانی را ۱ وقت شب جلوه ی این صحن چراغانی را دوست دارد دلم این حوض پُر از مستی را و سپس کُنج حرم خَلسه ی طولانی را از صَبوحِ حرمِ قُدس سَحر سُبحه به دست صُبح سر می کشد این باده ی سُبحانی
کوچه های خاکی بر عهد خود بمانم تا مقصد و رسیدن بی یاد روی ماهت، نتوانم آرمیدن هر شام وقت خفتن، آموخت مادر من گویم سلامی از دور تا روی عشق دیدن بگذاشت کوله ام را مادر به چشم گریان “از تو به یک اشارت از ما به سر دویدن”
پای پیاده در خیابان در هوایت شد شاخه ی خشکم شکوفان در هوایت از دست دنیای ریای پُرهیاهو سر می گذارم به بیابان در هوایت مشکی به تن کردم شوم تا جذبه ی عشق خورشید، من را هم بسوزان در هوایت با هر قدم موجی تلاطم کرده از خاک می
نام: امیرحسین طهماسبی باغنی “قصه‌ای از ماجرای کربلا” درد یعنی کودکان بی نوا دست‌هاشان کوچک و سمت خدا رخت‌هاشان پاره، پا بی کفش بود ظرف‌هاشان خالی از آب و غذا زخم‌ها بر تن، اسیری بی کسی قصه‌ای از ماجرای کربلا اشک و بغض و گریه و آه و فغان رنج
«السلام علیک یا اباعبدالله الحسین» «لحظه شماری» من برای کربلایت، لحظه ها را می شمارم در مسیر نیـنوایت، لحظه ها را می شمارم زائری دلخسته اما، هر قدم که بر می دارم سوی هر صحن وسرایت، لحظه ها را می شمارم تا بگیرم دست حاجت، در مناجات و دعایم بر
زائران اربعین از نـجـف تا کربـلا پـای پیـاده می رویم با همه دلدادگی قلبـی گشاده می رویم شد برات کربلا امضای عباس و حسین مابه پابوس علمدارش چه ساده می رویم کوله باری از غم و حسرت به دوش زائران از کـنـار و از میـان و طـول جاده می رویم
السلام علیک یا ابوالفضل العباس عـطـر نـاب دلـنـشیـن یـاس را می گشاید قفل هر احساس را مـی زدایـد بـار غـصـه بـار غـم ذکـر و یـاد حضـرت عـبـاس را « رزمنـده عباس تنـم رزمـنده عباس باشد در حقیقت دلـم آکـنـده عباس باشد در حقیقت وجودم نـذر نام و ذکر پاکش با
«السلام علیک یا اباعبدالله الحسین» «طریق الحسین» از نجف تا کربلا پل می زنیم برضریح وگنبدش زل می زنیم تا حرم پای پیاده می رویم هرقدم جای قدم گل می زنیم « زائر الحسین » من عازم بیـن الحرمینم من عاشق هر نور دو عینم در صحن وسرای کربلایش من
شعر اول. قرار چه نجوایی به این صحرا کشیده پای مریم را همان نجوا که نوح و یونس و موسی و آدم را… به لطف خاک تربت نطق کودک باز خواهد شد و عیسی زنده خواهد کرد با این خاک عالم را چه خاکی؟ کربلا نه عرش اعلی می شود
دلم بی تو تنها به باران نشسته دو چشمم به خورشید طغیان نشسته به گل‌های پر اشکِ یارانِ صحرا دمی با تلاطم پریشان نشسته دلم را به فردای غمگین سپردی غریبانه خنجر به ایمان نشسته به دریایِ آشفته، جان ها ربایند که جان ها به پایانِ درمان نشسته و مشتاق
« زائران اربعین » از نجف تا کربـلا پای پیاده می رویم با همه دلدادگی قلبـی گشاده می رویم شد برات کربلا امضای عباس و حسین مابه پابوس علمدارش چه ساده می رویم کوله باری از غم و حسرت به دوش زائران از کنار و از میان و طول جاده
بخش شعر شعراول: اگر هر روز با یاد شهیدان چشم تَر داریم هنوز از اربعین تا اربعین عزم سفر داریم! هنوز آتشفشان هستیم حتی زیر خاکستر اگر از داغ تان در سینه قلبی شعله ور داریم همه جا کربلای توست! هر روز است عاشورا هزار و چارصد سال است ما
عاشقان، صدر همه اخبار دنیا نیستند اهل دنیا با خبر از اهل دریا نیستند جاده‌ها شاهد، که پای عهد خود جان می‌دهیم این قدم‌ها نامه‌های کوفی ما نیستند این قدم‌هایی که در صحرا پی‌ات آواره‌اند از هجوم طعنه و تاول مبرّا نیستند تا معاصر با غم پنهان چشمان تواند این
قصه ات سقا از کجا طلوع می کرد؟ از میان تشنگی هایت عشق را جستجو می کرد؟ قصه آغازش از وفاداری ست؟ یا وفا تو را آرزو می کرد؟ از میان خیمه ها رد شد آفتاب از تشنگی می سوخت آسمان از خجالتش آن روز شرم بر گیسوان می دوخت
یک از زائر سینه خیز پوشیده کفن تا زائر پیری که رها کرده وطن تا بوسه به پای زائرانش بزنم” ای کاش زمین کربلا بودم من” * دو دیدیم جهان بی تو به بن بست رسید هر قطره به موج ها که پیوست رسید این رود عظیم اربعین تا دریا
به اربعین به اربعین همه خون‌گریه‌های دشت و کویرم کجاست قلب صبوری که گم شده است مسیرم شبیه قطره به دریا، شبیه گرد به صحرا بعید نیست اگر در میان راه بمیرم پیاده آمده‌ام کربلا که با تو بگویم فدای قافله‌ی اشک کودکان اسیرم چه سفره‌ها که نینداخت پیرزن سر
السلام علیک یا اباعبدالله الحسین 🕊«کبوتر بام حسین»🕊 کبـوتـر شـدم روی بـام حسین بـه عالـم رسـانـم پـیـام حسین به رسم ادب دستی برسینه چون درودی فرستـم سلام حسین شـود افـتـخـار زمـیـن و زمـان مکانـی که بـاشـد بـنـام حسین بنـایی چو مسجد و هیئت چنان مقـدس شود بـا مـقام حسین شـود
«السلام علیک یا اباعبدالله الحسین» «طریق الحسین» از نجف تا کربلا پل می زنیم برضریح وگنبدش زل می زنیم تا حرم پای پیاده می رویم هرقدم جای قدم گل می زنیم « زائر الحسین » من عازم بیـن الحرمینم من عاشق هر نور دو عینم در صحن وسرای کربلایش من
«السلام علیک یا اباعبدالله الحسین» «لحظه شماری» من برای کربلایت، لحظه ها را می شمارم در مسیر نیـنوایت، لحظه ها را می شمارم زائری دلخسته اما، هر قدم که بر می دارم سوی هر صحن وسرایت، لحظه ها را می شمارم تا بگیرم دست حاجت، در مناجات و دعایم بر
« زائران اربعین » از نجف تا کربلا پای پیـاده می رویم با همه دلدادگی قلبی گشاده می رویم شد برات کربلا امضای عباس و حسین مابه پابوس علمدارش چه ساده می رویم کوله باری از غم وحسرت به دوش زائران از کنـار و از میـان و طول جاده می
سوغات اربعین – علی صفری نیا بخش شعر مرا بِخَر… : چه دلشکسته ام… تمام زائران را نَفر نَفر شمرده ام …. و خسته ام…. تمام طول شب سجده کرده ام ، و رو به قبله گریه کرده ام… چرا خدا جواز کربلا به من نمیدهد…؟ برای او که
اربعین اگر چه از غم و داغت چُنین خمیده شدیم صدا شدیم و به لطف غمت شنیده شدیم جنون دوباره در این راه رونمایی شد که رفت پَرده کنار و دوباره دیده شدیم که رفت پرده کنار و پَرید رنگ جهان که شد شُکوه پدیدار و ما پدیده شدیم به
اربعین جلوه‌ی عشق است به معنای حقیقی اربعین، عشق، حقیقت چه تعابیر دقیقی! عشق را در قصص لیلی و مجنون که ندیدم! عشق را از دهن خسرو و شیرین نشنیدم عشق را در وسط پهنه‌ی آن جاده و خاکی دیدمش بین طریق العلما ساده و خاکی راه می‌رفت! عصاکوب، قدش
ملائک گریه می کردند بامااربعینش را خداشش گوشه کردازروزعاشورازمینش را* رسیده جبرئیل ازآسمان دربعثت حضرت تسلی می دهد درروزعاشوراامینش را* قسم داده به عاشورا خدادرشطی ازآیات قسم خورده اگردرسوره ها زیتون وتینش را* شهادت بودسهم ارباب و یارانش زمین هم می کشد اطراف اودیوارچینش را* نوشته روی دجله باخطوط موج،
عصر آن روز تا پدر آمد توی ایوان نشست با لبخند جمع آنان دوباره شکل گرفت پدر و مادر و سه تا فرزند مادرم چای را به دستش داد پدر آن را گرفت و برد به لب خانه ی ما کلاسِ احسان بود کارگاهی برای مهر و ادب خیلی از
عاشق مولا شده تا کربلایش آمده از جهان دل کنده ،با قلب رهایش آمده اربعین را دیده مثل حج بیت الله عشق هر قدم با نیت وصلِ خدایش آمده با نوایِ دلکش لبیک های یاحسین با مرور روضه ها تا نینوایش آمده آمده تا یاور دین خدایِ خود شود با
با پولِ تو جیبی که هی می کرد قایم می خواست تا گردد به سویِ دوست عازم گفتند از بی خوابی و کم آبی اما او گفت آنجا نیست غیر از عشق لازم در کوله بارش چید چندین فرچه و واکس می خواست باشد گوشه ای از راه خادم می
به نام خدا بخش شعر (سومین اثر جشنواره) “اربعین، تداوم عاشورا” سید متین میراکبری و زمین، در تب آغوش غمی بی‌پایان بود آسمان، غرق عزاداری این دوران بود در دل خاک، ردّی از عطش می‌جوشید و نسیمِ حرم، آغشته به خون مهمان بود بعد یک سال جدایی، دل زائر می‌سوخت
🚩جامانده اربعین🚩 بنا نبود که تنها به کربلا بروی مرا زمین بگذاری و بی‌هوا بروی اگرچه باید در راه عشق با سر رفت بنا نبود ولی بی سر و صدا بروی کنار هم بودیم و گمان نمی‌کردم شبیه تیر شوی از کمان رها بروی بگیر درس وفا را ز حضرت
بیعت اربعین عشقت شده است باز عیان سینه می‌زنیم با ابرهای فصل خزان سینه می‌زنیم جاریست چشمه دل ما سمت کربلا تا بیشتر شود جریان سینه می‌زنیم نوروز واقعی است محرم به خاطرِ خانه تکانی از دل و جان سینه می‌زنیم مولا نداشته است نیازی به کار ما بیدار تا
تاولی برپا 1- نقش انگشتان پا ، برروی خاکی داغ داغ عشق را رسواکند ، تا ازحسین گیرد سراغ 2- هرقدم نیلوفری وحشی ، بپیچد تا که باز بازبانی بی زبان ، دنبال عشقی جانگداز 3- تاولی برپا وتن رنجور ودل امیدوار ماجرایی نُقلِ مجلس می کند ویلچر سوار 4-
له ناو دلی شه و ناله ئه بیسی به لام له عیشقت ده ردو خه م نما ئه ژه یا حسین هه ر تو عه زیزی یا ئیمام حسین بگه به فریا به پای پیاده به ره و رووت هاتم له روژ ئه ر به عین گشتمان به شیوه ن
«قسمتِ دل، جا ماندن بود…» قسمت نبود پا به راه شوم، نه خاکِ نجف را دیدم، نه آسمانِ کربلا را… اما دلم، زودتر از هر زائری، در صحنِ حرم، به خاک افتاد. گمان نکن جا مانده‌ام… من هم زائر بودم، زائری که دعوت‌نامه‌اش نه با مُهر و امضا، بلکه با
برمشامم می رسد هرلحظه بوی کربلا آمدم تا دل ببندم من به موی کربلا ای خدا یک بار دیگر در حرم جایم بده تا بگیرد خُلق و خویم، خُلق و خوی کربلا عاشق من عاشق یک بوسه بر شش گوشه ای تا که بر این دل نماند آرزوی کربلا آتش
معجر غارت رفته تا به قربانِ لبِ تشنه ترش افتاده ماه، خونین جگر از این خبرش افتاده دلِ زینب به عزا ، روضه‌ی سر برپا شد تا در آن دشت به هر سو نظرش افتاده خیمه ی سوخته و معجر غارت رفته آتش از آهِ یتیمان به پرش افتاده هر
1387 استان فارس شیراز محور انتخابی : شعر و دلنوشته و عکس صدایِ نعلِ اسب ها تا دلم خون شد ز درد و ماجرای اسب ها بر حسینم شد عیان جور و جفای اسب ها جای بوسه بود بر جسمش ز جد اطهرش مانده بر آن پیکرِ صد چاک، جای
بارانی‌ام به شوقِ خاکِ کربلا داروی، تاول‌های پای زائرا موکب به موکب آمدم آقا، سلام پای پیاده با عَلَم خواندم دعا بعد از قیامِ سرخِ تو بوی بهشت- لبریز شد از کربلا سمتِ خدا در اَربعینت گونه‌هایم خیس شد داروی قلبِ مضطرم، دادی شِفا درد‌آشنای نینوا آقا حسین من
آن شبنمِ انتظار جان می‌گیرد هر بار هوای آسمان می‌گیرد ای کوهِ کمال و بردباری عباس در سوگِ جلالِ تو، زمان می‌گیرد نام ونام خانوادگی:راضیه کنعانی استان:فارس شهرستان:اقلید
۱) من در حَرَمت حضور دارم آقا دل را به دلِ تو می سپارم آقا هر لحظه که مشکلی سراغم آید برنامِ تو دست می گذارم آقا نام ونام خانوادگی:راضیه کنعانی استان:فارس شهرستان:اقلید
تقدیم به روح بلند و آسمانی هنرمند عاشق ؛ متعهد و متواضع استاد محمود فرشچیان که در ایام اربعین حسینی مسافر سفره پربرکت اربابش اباعبدالله الحسین شد… 🌹🌹نقاش روضه 🌹🌹 طبع قلمم از برکات تو روان است ای عشق مجسم! دل من در غَلیان است در طوف حریم تو چو
چرا جامانده ام هنوز جا مانده دلم شد که تا کجا ببرم قسمت نشد پیاده دل آنجا ببرم جا مانده ایم و ز سر هوای تو داریم هنوز جسم در وادی و دل پیش تو داریم هنوز کجا ز سوی مسیرت پرواز دل کنم کجا در حرمت سودای عهد دل
چشمهایت را ببند و عشق را آغاز کن، با دلت پرواز کن کوله را بردار آهنگ نجف را ساز کن، با دلت پرواز کن باز فصل اربعین و سمت مرز و شور و شین، با نوای یا حسین با دلت مرغ خیالت را دمی دمساز کن، با دلت پرواز کن
قلب حزین از اربعین جا ماندم و قلبم حزین است خودم اینجا و قلبم رهسپار حسین است عشقم به تو بی حد و مرز و در حد جنون از این فراق از دیدگانم می چکد خون چشمم نظاره گر عکس حرم و زائرانت گفتم به زوار سلامی بدهند در آستانت
از اشکِ خیمه‌ها یا لَیْتَنا کُنا مَعَک موج برمی‌دارد و بر نیل نوای نِی سَر می‌دهد هر بار تاریخ با سوره‌ای از تو آغاز می‌شود و هفتاد و دو آیه سُرخ ای تجلی حق در نواویس آن‌گاه که خیمه خیمه عطش می‌رفت بَر سَرِ نیزه‌ها در حنجره‌ی صحرا قلم شدند
جانِ هر عالَم به قربانِ حسین بن علی دستِ هرآدم به دامانِ حسین بن علی هستیِ خود را فدایِ راهِ حق کرد و خدا هستیش را کرده قربانِ حسین بن علی داده در راه خدا دار و ندارِ خویش را در شگفتم من ز احسانِ حسین بن علی عقل از
استقبال از شعر معروف :(اصلا حسین جنسِ غمش فرق می کند) (اصلا حسین جنسِ غمش فرق می کند) حتّی نماز در حَرَمش فرق می کند در نوحه های او دمِ عیسی نهفته است هر نوحه یک دَمَست و دَمَش فرق می کند اشکش به قدرِ بالِ مگس از تو می
۲) دور از حَرَمت چه بی قرارم عباس من بی تو که آبِرو ندارم عباس حیثیت صد ساله ی من در خطراست هستی تو تمام اعتبارم عباس راضیه کنعانی استان:فارس شهرستان:اقلید
گودالِ قتلگاه پُر از عطرِ سیب بود ماهی به دور از آب به یادِ حبیب بود خَم می شدند روی زمین نعش سرو ها انگار کارِ چرخ، فراز و نشیب بود خون می شِکُفت از تَنِ عریانِ نخل ها تنها امیدِ خیمه به «امّن یجیب»بود رگ های رود بود
موکبها کواکب آسمانند روشنی و امید شیعانند سیل خروشان عشاق الحسین راه می افتد وقت اربعین هر زائر لبریز از محبت با شوق می آید به سویت همه زیر پرچمت ای شاه دین همه گویند لبیک یا حسین همه با عشق و شور و شعف فوج و فوج و صف
#یاحسین همسفر با موج‌های بی قرار جاده‌ام من برای دل به دریایت زدن آماده‌ام از همان روزی که راهت را نشانم داده‌ای بی خیال جاده‌های پیش پا افتاده‌ام زخم و تاول کی حریف شوق و ذوقم می‌شود؟! من به چشمم قول دیدار حرم را داده‌ام عاشقانه مثل راهِ از نجف
۴) در آستینِ موشک‌ها پیچیده بوی یاس و رازقی و کهْف‌الحَصین چه کریمانه مرا به رسمِ موتٌ خیرها دعوت می کند اینجا تکرارِ مَلحَمَه‌الحسین است ماهی در مُحاقِ خاکستر وخون که از نگاهِ نافذش می‌لرزید آسمان موج برمی‌داشت خاک سروی که حقیقت، تشنه در میانِ قلبش متولدشد حالا دل
۳) در باغ چقدر لاله‌کاری شده است صدچشمه‌ی خون به تیغ جاری شده‌است این جا همه آیه کربلا سوره‌ی سرخ محراب، بهشتِ اختیاری شده‌است راضیه کنعانی استان:فارس شهرستان:اقلید
به هر گامی که می‌پیچد، نوای تار لرزانم دلی سر می‌زند از جان، به سوی یارِ عطشانم زمین تشنه‌لب و لَرزان، ز شوقِ دیدنِ باران به هر موکب، هوایی تازه، می‌گیرد تن وجانم کویر، آرام می‌نوشد ز چشمانِ پُر از باران گواه است این مسیرِ خاک، بر سیلاب چشمانم سکوتِ
از شوق قلبم می‌تپد هر دم برای تو می‌بارد ابرِ چشم‌هایم در هوای تو عطر غمِ شیرین تو در جان که می‌پیچد گُل می‌کند بر سینه‌ام شور عزای تو از کودکی ای دوست خیلی دوستت دارم ای کاش باشم تا همیشه مبتلای تو خوشبخت؛ آنکه پای عشق توست تا آخر
زندگی چیست؟ زائر تو شدن می‌رسد کی به من حواله‌ی تو تازه چشمم به اربعینت دید: چه شرابی‌ست در پیاله‌ی تو شاهراه بهشت نیست مگر غم عشقِ هزار ساله‌ی تو دل ما خون و چشمْ مجنون شد با تماشای دشت لاله‌ی تو مقتل آتش گرفت و اشک نوشت: آه! صد
من زنده‌ام تا با غم عشق تو مأنوسم در زندگانی از همه غیر تو مأیوسم دنیاست تاریک و دلم تاریک‌تر، اما شعله گرفته از غم تو قلبِ فانوسم دلتنگ، شب‌ها کنج خانه روضه‌خوانِ تو با چند سطری از لهوف اِبن‌طاووسم… امسال هم از اربعینت آه! جا ماندم حسرت‌زده؛ من! که
تا فتنه در خیال سقیفه مکان گرفت خون خدا تمامی هفت آسمان گرفت تاریخ شاهداست که آن روز درغدیر دستی شکست بیعت ودستی کمان گرفت ازترکش سقیفه رها شد هزار تیر تا آخرش به سینه ی صاحب زمان گرفت این نامه ها که با خطِ تزویر کوفه
اثر ارسالی برای پویش ملی سوغات اربعین ناله های اربعین به صحرای خون، روز عاشورا رسید زمین از مصیبت بهلرزه کشید دل زینب شکسته ز داغ برادر به چشمش جهان شد پر زخون و اذرم شرر ریخت خورشید بر خیمه ها گرامی شد اتش به جان دل ها طفیل عطشناک
پویش سوغات اربعین با هدف به تصویر کشیدن راهپیمایی اربعین و نمایش اجتماع عظیم مسلمانان و خلق این رویداد جهانی در قالب های فیلم، عکاسی، کلیپ. شعر، دلنوشته و خاطره، خوشنویسی و نقاشی برگزار می‌گردد.
