من آمدم . . .
_______________________________________
من آمدم که نمایی مرا دمی تو نگاه
پیاده آمدم ای یار و دل حزین و پُرآه
خوش آن دمی که پذیری مرا در آن حَرَم و
خوش آن دمی که نمایی مرا به غمزه نگاه
بیامدم همه راه و به عشقِ کربُبلا
نه خسته گشتم و خسته زِ من شده همه راه
بنازم آن حَرَمَت را به لحظه لحظه ی عمر
به شامِ تار و سیاه و به روشنای پگاه
که گفته بی سِپَهی تو که از تمام جهان و
پیاده دسته به دسته رسیده خیلِ سپاه
زِ نورِ تو نَبُوَد رونقی به چهره ی خور
نه رونقی به ستاره ، نه مجمر است و نه ماه
سروده ی منِ مهدی پذیر و بر دَرِ دوست
شفاعتی بنما وُ نِکوئیم تو بخواه
مهدی میرابی مقدم
خراسان شمالی