شعر اربعینی

بسمه تعالی آغوش نازنین روایتی از دیدار یار    فاطمه زینلی ( دانشجوی کارشناسی دانشگاه فرهنگیان مرکز شهید باهنر) v زیر باران ، دوشنبه بعد از ظهر پیش چشمم ، کتیبه ای افتاد خم شدم تا که بردارم دفتر شعر من زمین افتاد دفتر شعر محتشم خوانی نسخه های شبیه

بسم الله الرحمن الرحیم شعر قصه آب و ادب روایتی از حُرّ و پشیمانی سراینده اثر :  فاطمه زینلی دانشجو کارشناسی آموزگاری از دانشگاه شهید باهنر فرهنگیان تهران 《قصه آب و ادب 》 ■ سر صف یا که به تفریح کلاسی ته آن راهروی دنج دبستان یا به خلوتگه مور

حسرت و از کنار نخستین عمود راه افتاد دوباره قافله مانند رود راه افتاد قدم قدم، دمِ “لبیک یاحسین” به لب عدم به سمت تمام وجود راه افتاد دهان قافله یکباره پر شد از صلوات بساط آتش و اسفند و دود راه افتاد به لطف زمزمه‌ی شعر دسته‌جمعی ما میان

میدان نصرت   گریزی نیست دل ها را از این شور و حرارت، نه جهان را چاره ای دیگر نمانده غیر حیرت، نه به دریا می روند این رودهای جاری از هر سو به وحدت می رسد این سیل جمعیت به کثرت نه قدم هامان تکان داده ست دنیای معاصر

میدان نصرت   گریزی نیست دل ها را از این شور و حرارت، نه جهان را چاره ای دیگر نمانده غیر حیرت، نه به دریا می روند این رودهای جاری از هر سو به وحدت می رسد این سیل جمعیت به کثرت نه قدم هامان تکان داده ست دنیای معاصر

شاهراه یکی آورده با خود گریه های گاه گاهش را یکی در کوله بار کهنه اش بار گناهش را یکی پیداست عمری خادم این آستان بوده یکی هم بعد عمری تازه پیدا کرده راهش را یکی در هر قدم هرم نفس ها را بغل کرده یکی در حسرت راهی شدن

می ساخت شیرین تر از این ( سبک عراقی ) را می خورد اگر ( حافظ ) کمی چای عراقی هم… محسن کاویانی اما نمی دانم چه شد باران شدم نَم نَم دیدم میانِ یک مسیرم پُشتِ یک پرچم دلمُرده بودم گفت در گوشم بیا ، اِسمَع دلمُرده بودم  گفت

نشد راهم به سوی کربلا / دلم غرق در دریای غم شد مرا حسرت به دل چنان زد / که سوزانید جانم را چنان بد هر آن گامی که در راهت نهادم / چو باران اشک‌ها بر خاک دادم ولی امسال هم، دستم ماند خالی / زیارت شش گوشه ات

در پس معرکه خورشید از نردبان آسمان بالا می رود خون از حلق تاریخ فواره می‌زند و ترسِ زمین در چشمش خیمه … و در سینه اش تاول جوانه خواهد شد … به دست های پینه بسته اش می نگرم از خشم معرکه ترک ها زاییده می شوند … در

چشمهایت را ببند و عشق را آغاز کن، با دلت پرواز کن کوله را بردار آهنگ نجف را ساز کن، با دلت پرواز کن اربعین دارد می آید، مرز، ویزا، شور و شین، با نوای یا حسین با دلت مرغ خیالت را دمی دمساز کن، با دلت پرواز کن فکر

بسم الله الرحمن الرحیم شوق اگر سوار و اگر که پیاده می‌آییم به‌شوق توست که جاده‌به‌جاده می‌آییم هزارشکر که در اوج این همه سختی به دیدن حرم تو چه ساده می‌آییم بزرگ و کوچک ما شوق کربلا دارند بدیهی است که با خانواده می‌آییم اگرچه سختی و دشواری است، اما

بسم الله الرحمن الرحیم زیادتر هروقت بوده است غم ما زیادتر دست کرامتت شده پیدا زیادتر چشم امید ما به عطا و محبتت قبلا زیاد بوده و حالا زیادتر ای خوش‌به‌حال و روز گدایی که در طلب دستش به سمتت آمده بالا زیادتر وقت اجابت است دل شب، به این

بسم الله الرحمن الرحیم رهایی هوای شهر پر از نفخه­ی رهایی‌هاست پر از نسیم دل انگیز کربلایی‌هاست خدا کند که به قصد زیارتت باشد که این جداشدن از بهترین جدایی‌هاست برای خرج زیارت گدا شدن خوب است که پادشاهی ما در همین گدایی‌هاست چه خوب وبد، چه سیاه وسفید؛ یک­رنگیم

ما قدرت پرواز هم داریم هرچند درگیر زمین هستیم پای پیاده عشق می چسبد چشم انتظار اربعین هستیم مارا نمک گیر خودش کرده ست این راه که هرسال گلچین است با چایی شیرینِ شورانگیز با قهوه ی تلخی که شیرین است اینجا برای من پر از شعر است شعری که

بسمه تعالی فصل ناب بی قراری تا قرار بی قراری تا رسیدن کوی یار اربعین یعنی قرار عاشقی تا رسیدن ندبه ها وانتظار. اولین زائر برای کوی دوست. هست جابر رهبرو بنیان گذار. کاروان زینبی از سوی شام. می‌رسد تاکربلا با اضطرار. همقدم با زینب کبری روان. شیعیان مرتضی با

این (مای بارِد) نیست، این آرام جان است!  جان تمام شهر اینجا در امان است…  با شیوه‌ی چشمان ساقی مستمان کرد،  این می که در آغوش صدها استکان است  بیش از شراب کهنه‌، گیرا بود این می، این شربت سرخی که طعم زعفران است  صد آیه در مشایه نازل می‌کند

۱: وقتی که در دنیای ما پا می گذاری هرجا نشان از خویش بر جا می گذاری   لبخندهای مادرم را اول صبح با لقمه ای در جیب بابا می گذاری   حتی همین نان حلال همسرم را هر شب خودت در سفره ما می گذاری   پر می شود

جامانده دارم به دل درد دوری مثل اسیری به غربت جا ماندم از کاروان و دارم به لب آه حسرت ای وای بر آن غریبی که از یادها رفته باشد در شهر خود باشد امّا مثل کسی در اسارت محتاج لطف حسینم مانند آن سائلی که دور حرم می نشیند

وادی معشوق مدهوش خواهد گشت منزل پس از منزل هرکس در این بزم است ،دیوانه یا عاقل مستان همه جمعند پا پس مکش از جمع در راه عشق افتاد گاهی اگر مشکل اعجاز ها دارد این وادی معشوق ای دل از این دریا هرگز مشو غافل با پا نباید رفت

مشّایه به پای دل برسان خویش را به مشّایه بنوش و مست شو از این شراب مشّایه از آسمان پر از ابر چشم زائرها چکید اشک و سپس شد گلاب مشّایه خوشا دمی که شود باز دم قدم به قدم در این هوای بهشتی ناب مشّایه نفس کشیدن در راه

به یاد پیاده روی ناب اربعین… اهلِ ادَب می سازَد عشقَش بی ادَب هارا اینجا تَماشا کُن شُکوهِ تاب و تَب ها را شورِ حُسینی ها چه شیرین است باوَرکُن با اشک ها پَروَرده اند اینجا رُطَب ها را روزیِ هَرروزِ مَرا داده ست دَر هیئت با روضه اش سَر

به نام خدا (1) سرودم با زبانِ آب ها، غوغایِ توفان را میانِ دشتِ خون، افتادنِ خورشیدِ عریان را… چنان ماهی که دور افتاده از دریا، کنارِ رود_ به هم می زد کسی از تشنگی لب هایِ لرزان را تمامِ نیزه ها آن روز، سر بر آسمان بودند سری بر

جامانده بنا نبود که تنها به کربلا بروی مرا زمین بگذاری و بی‌هوا بروی اگرچه باید در راه عشق با سر رفت بنا نبود ولی بی سر و صدا بروی کنار هم بودیم و گمان نمی‌کردم شبیه تیر شوی از کمان رها بروی بگیر درس وفا را ز حضرت عباس

می ساخت شیرین تر از این ( سبک عراقی ) را می خورد اگر ( حافظ ) کمی چای عراقی هم… محسن کاویانی اما نمی دانم چه شد باران شدم نَم نَم دیدم میانِ یک مسیرم پُشتِ یک پرچم دلمُرده بودم گفت در گوشم بیا ، اِسمَع دلمُرده بودم  گفت

دائماً شورِ عشق در سرِ ماست ترش روییِ دشمن از این است این که در ازدحامِ تلخی ها زندگی با حسین شیرین است کوله ی من کجاست؟ کفشم کو؟ اربعین ها همیشه بی تابم بعد از آن اولین سفر دلِ من موکِبی شد برای اربابم بغضِ بی تابِ عاشقان ،

به نام خدا کربلا تا کربلا تا هست هستی خون پاک تو به جوش است دریایِ خیلِ عاشقانت در خروش است لب تشنه جان دادی ولی از خُمِّ یادت جان تمام عشقبازان باده نوش است شد کربلایی دیگر اکنون خاکِ غزه یک سرزمین از خون گلها لاله پوش است شمرِ

به نام خدا جامانده بادست افسوسی که دارم برجبینم یک گوشه برخاک غریبی می نشینم خشکیده حتی چشمه ی اشک روانم درگیر ودار بغضهای آتشینم درآسمان بودم کبوتر وار، حالا پربسته در خاک نفس گیر زمینم با حسرتی جانکاه با آهی نفسگیر با کوهی از غمهای بی پایان عجینم وقتی

به نام خدا کربلایت… آه ای همه عالم اسیرِ کربلایت مستِ شکوهِ چشمگیرِ کربلایت باهر نسیم تازه می پیچد به عالم هر صبحدم عطر عبیر کربلایت دل کنده از هر چیز، یاران تو هستند مشتاقِ شورِ بی نظیر کربلایت بیگانه از گرما و سرما عاشقانت شاد از هوایِ دلپذیر کربلایت

به نام خدا چایِ عراقی دیگر نمی گویم:عجب دردِ فراقی نزدیکِ من هستی اگر چه در عراقی نزدیک تر از من به من هستی،حبیبم می گیری از حال دلم هردم سراغی در قلبِ این لبیک های یا حسینی همراهِ این اشکِ روانِ اشتیاقی قلبم برای عشق شیرینت حرم شد هر

به نام خدا :جا ماندیم…😭😭😭 آه دلبسته و دلداده ی دنیا ماندیم باز در حسرتِ جانسوز سفر ما ماندیم باز در حسرت سرزنده شدن ،تازه شدن در هوایِ حرمِ حضرت مولا ماندیم دوستانی همه با شوق ،خدایا رفتند دوستانی همه با آه ،خدایا ماندیم باز بر صفحه ی جادویی تصویر

به نام عباس، شیر دلیر کرببلا که با هر قدم، طوفان آورد به صحرا شجاعت تو در عالم، همچون کوه استوار نماد همت و غیرت، در میدان نبرد بزرگ علمدار حسین، عشقت به برادر نمایان در دستان بریده، هنوز عشق تو پنهان تو رفتی به نهر، آب نیاوردی به لب

ای ماه بلند آسمان، عباس ای عشق حسین و جانان، عباس دریای وفا و معرفت در تو ای قهرمان دشت عطشان، عباس آب از لب تو محروم ماند اما ماند در دل ما تا به جهان، عباس چون شیر دلاور ایستادی در جنگ از بهر حسین، همچون شیران، عباس ای

بسمه تعالی اربعین یعنی گذشت چهل روز آن گذشت چهل روز با آه و سوز  اربعین یعنی سفر سوی حسین با شعار یا لثارات الحسین  اربعین یعنی قدم برداشتن  گام در راه حسین برداشتن  اربعین یعنی رهایی از خودت  یعنی اول دیگران بعدا خودت  اربعین یعنی طنین یا حسین  یعنی

وصل تو   با آه چهل روزه که باران جاریست مهتاب هم از داغ غمت سخت گریست   در سینه نشست بغض جان‌سوز فراق درمان دلِ تنگ، به‌جز وصل تو نیست   فاطمه یوسفی دانشجوی کارشناسی ارشد رشتۀ زبان و ادبیات فارسی (گرایش ادبیات محض) دانشگاه قم

((به نام خون پاک و مقدس شهدا))   او،کبوتری عاشق بود و عشق…آه!!! این واژه خون آلود تمام هستی اش بود   در دشت آلاله ها چه آزادانه،رها،آرام پر کشید و دو بال خونینش ارمغان سالهای دلداگی اش بود   تو ای شیفته بی پروا،فرهاد دلباخته،سرو بی مثال چه زیبا

بسم الله الرحمن الرحیم موضوع:اشعارعاشورا Subject: Poems of Ashura شاعر:مهردادبرون شاعر41ساله دارای لیسانس فناوری اطلاعات ازدانشگاه جامع لوله سازی اهواز اشعارعاشورای حسینی مداحی عاشورا, اشعار روز عاشورا زمین و آسمان کربلا شد وصل با آتش میان خیمه ها پیچید بی شرمانه تا آتش به همراه عطش راه تو را از

غبار راه اربعین دلم ندید، هوایت کرده، دلم ندید، دلتنگت شده است! این روزها تمام دروازه های مرزی تبرک شده اند با زائر! من نیستم من نیستم اربعین، که از شکوهش بگویم، یا از شکوفه هایی از مرز تمام جهان. به زودی، در اربعین حسینی از مرزها گل می روید

لحظه دیدار! بگو حضرت جانان خاطرات مشابه راچگونه ازکوله پشتی ام دربیاورم وبا غم فراق دوباره تان کناربیایم؟ حضرت عشق! من بازگشتم اما خودم را عمود ۱۴۵۲جا گذاشتم ومنتظر میمانم تا دوباره مرا به خود باز گردانی

آ ب میرفت آبروی آب اگر عباس آبآور نبود. آ ب مهریه عزیزترین عزیز عالم. آ ب مایع حیاطی که دستان علمدار را با خود برد.

شادم از اینکه دلم غمگین است کوله بارِ غمِ تو سنگین است نسخه ی دردِ مرا می دانی دردِ من با تو فقط تسکین است رنگِ چشمانِ ترم از غُصّه مثلِ رنگِ جگرم خونین است چاییِ روضه ی تو ثابت کرد نمکِ سفره ی تو شیرین است خوش به حالِ

بسم اهللِ مَجراها و مُرساها طوفانی در راه است، سهمگین تر از همه ی بادخیزهای پ یشین! فراتراز طوفان نوح، بادخیزی که کوه ها را می بلعد، درختان را رنده می کند، خاک آدمیان را به توبره م ی کشد! طوفانی فانی گر آنی، ناگهانی، باور نمی کنید! می دانم

یا حسین اگرچه گفته اند که در تلفظ نامت لبخند ضرورتی است اما نمیدانم چرا در من چشمه اشک را می شوراند و بغضم را سرشار می کنند سد پلک ها یم را در هم میشکند گونه هایم را شیار میاندازند اال ای ذبیح ظهر و مسیح عصر تو که

 غزل پیراهن نوای ِ نی نایی ندارم نی! به جایم پایداری کن بوی کسی می آید اینجا، بی قراری کن پیراهنی دادند دستم، عطر پوشیده شعری بیفشان با نوایت، غمگساری کن تو می نوایی تا که بنویسم هوایم را نی! خوب تر از آنچه دارم پاسداری کن موسایی ام، از

 غزل آه آه پیدا شد، خدا آتشفشان را آفرید کوزه ای افتاد، بحر ِ بی کران را آفرید آمد و پرواز بر فیروزه ی جامش کشید گوشه اش انگشت زد رنگین کمان را آفرید آذرخشی را میان ابرها آزرده دید بغض کرد و چشمه های بی امان را آفرید قامتی

راه عشق مدهوش خواهد شد منزل پس از منزل هرکس در این بزم است دیوانه یا عاقل مستان همه جمعند پا پس مکش ساقی در راه عشق افتاد آخر اگر مشکل اعجاز ها دارد این وادی معشوق ای دل از این دریا هرگز مشو غافل با پا نباید رفت با

دومّین دوره پویش ملّی سوغات اربعین مُحــمّد حسیـن فروتنی دانشجوی کارشناسی رشته مدیریت حرفه ای امور فرهنگی دانشگاه جامع علمی کاربردی جهاددانشگاهی خراسان جنوبی کعبه عاشقان جاودان نقش از  حسین آذین نموده روزگار چون شکاف کعبه دارد رازهای بی شمار می رساند کشتی جان را امان تا ساحلش ناخدایی که

پابرهنه گام هایم در مسیر جاده است زخم‌های راه خیلی پیش پا افتاده است زائرش در اربعین همگام جابر می شود بنده اش هر کس شود مانند حر آزاده است آمده تا در مسیر عشق پابوسی کند سایه ای که زیر پای عابران افتاده است کوله بار خستگی ها را

برای زائران دلتنگ اربعین   ****** خوشبخت؛ یعنی اربعین را کربلا باشی چون قطره ای در سیلِ جمعیت، رها باشی   اِذن حضور از قبر شش گوشه بگیری و … همچون پرستوی رها در جاده ها باشی   با چای تلخ موکبی، شیرین کنی کامی یعنی نمک پرورده ی صاحب

شعر اربعین با پای سر به سیر سماوات می رویم احرام بسته ایم و ز میقات می رویم تا بارگاه قبله ی حاجات می رویم قسمت اگر شود به ملاقات می رویم میقات ما حسین، ملاقات ما حسین * زانو زدیم پیر و جوان بر زمین تو ما حلقه بسته

چه شب‌هایی که در تاب و تبِ رویا سحر می‌شد چه اشکی صبح‌ها در چشم‌هایش شعله‌ور می‌شد   گمانم آسمانی را درون کوله جا میداد دعای نور و قرآن، توشه‌ی راه پدر می‌شد   چگونه هر قدم از زادگاه‌‌ش دور می‌افتاد ولی هر لحظه آغوش وطن نزدیک‌تر می‌شد؟   به

سلام بر رقیه(س) بابا… بابا کجایی کربلا دریای خون شد                 از چشم سقا دور، زینب بی حرم شد بابا بیا از تشنگی دیگر ننالم                        من از عموجان هم دگر آبی نخواهم ای کاش من را هم چو اصغر کشته بودند        ای کاش تیری بر گلویم می نشاندند بابا چرا سر

اربعین اربعین جا ماندم از کرببلایت یا حسین جان بقربان توولطف وصفایت یاحسین زائرانی راکه تو دعوت نمودی رفته اند میزنم با حسرت وباغم صدایت یاحسین ازخداحاجت طلب کردم که تایوم الوارود من بمانم باتو وباشم گدایت یاحسین دامن آلوده ام نگذاشت من زائرشوم کی شودروزی من لطف وعطایت یاحسین