به نام خدای حسین
اگر بگویم خوش به حالت، شاید گمان کنی اینجور می نویسم تا دلت نسوزد.
ولی واقعا خوش به حالت!
تو جاماندی و هیچ وقت ندانستی چقدر سخت است و چقدر می سوزاند این فکر تورا…
که چقدر لایق تر از من در شهر مانده اند و من بی سر و پا امده ام!
اصلا آمده ام که چه ؟
جای من مگر اینجاست؟
اینجا میدان عشق است برای عاشقیِ عاشقان.
منِ غوطه ور در افکار کودکانه ام اینجا چرا؟
نمی دانی جامانده…
نمی دانی چقدر سخت است رفتار کریمانه خادمان با تو!
نمی دانی چقدر سخت است ببینی که چقدر کم هستی!
چقدر کمی برای این همه لطف…
و چقدر حسین زیاد است برای تو…
چقدر زیاد است ((او)) که کم بودن تو در این میدان به چشم نمی آید…
((الحمدلله الذی خلق الحسین))