جامانده
دارم به دل درد دوری مثل اسیری به غربت
جا ماندم از کاروان و دارم به لب آه حسرت
ای وای بر آن غریبی که از یادها رفته باشد
در شهر خود باشد امّا مثل کسی در اسارت
محتاج لطف حسینم مانند آن سائلی که
دور حرم می نشیند بر آستان سخاوت
حبّ الحسین است تنها راه نجات از پلیدی
هر کس که شد خادم او رفته ست تا اوج عزّت
هر عاشقی کرده تعظیم در پیشگاه عظیمش
رفته است تا عرش اعلی از نردبان سعادت
جز کربلا هیچ شهری حکم وطن را ندارد
شهر خودم هم برایم دارد فقط حکم غربت