مژگان دستوری – 2025-08-21 19:01:00

نشان ارادت

به مرز می رسم لبریز شوق و دلهره، گامهایم از من فرمان نمی گیرند انگار کشیده می شوند به سمتی که سالها تصویر خوابهای شیرینم بوده است و هربار پس از بیداری گونه هایم را خیس اشک دیده ام.
در خودم گم می شوم حس ناشناخته ای در من جریان دارد. صدای هله بیکم هله بیکم….. دهانم را شیرین می کند. انگار راه نمی روم سرمی خورم یا نه کشیده می شوم بی هیچ نیروی مقاومی.
ثانیه ها را بغل کرده ام نباید بگریزندحالم درست مثل تشنه ای است که پس از سالها به آب گوارایی رسیده و قطره قطره آن زلال دلنشین را قدر می داند.

مشّایه جاده نیست نردبانی است به سمت آسمان که معادلات زمین را به هم می زند. شاید اینجا پاهای برهنه ام را بر بال فرشتگان می گذارم که خستگی شان شیرین است و تاول هایشان نشان ارادت.
اینجا توقف معنا ندارد انگار همه می دوند تا از قافله عشق جا نمانند و کسی چه می داند که کدام جلوترند. آن کودک چهارساله عراقی که مرا به آب خنک دعوت می کند یا پیر مرد گوژپشتی که گرد از کفشهایم می گیرد یا زنی که انگورهای باغش را تعارف می دهدو یا جوانی که مادر پیرش را بر دوش گرفته و قدم در این مسیر گذاشته است.
عمودها نشان عاشقی اند از کنارشان که می گذرم بوی سیب می دهند و من فکر می کنم در کجای این مسیر دنبال ردپای عبور مسیح عصر(عج) باشم.
عمود 1452 پایان مسیر عاشقی و آغاز بیعتی دوباره است. هیچ جاذبه ای را قویتر از جاذبه بین الحرمین ندیده ام. انگار تمامی میدانهای مغناطیسی را در این جا جمع کرده اند تا دل ذره ای چون من اسیر هیچ جای دیگری نباشد. در اقیانوس جمعیت غرق می شوم و اشکهایم مهار نمی شوند با تمام وجود می خوانم:السلام علیک و علی الارواح التی………

مژگان دستوری شیراز دانشجوی کارشناسی ارشد زبان و ادبیات فارسی دانشگاه پیام نور واحد شیراز