مریم خزایی – 2025-09-19 10:19:08

نذرامید
یادداشت : مریم خزایی

در دلِ کوچه‌های فراموش‌نشدنیِ بروجرد، جایی که خشت‌ها روایتگر تاریخ‌اند و سایه‌های گذشته بر دیوارهای خاموش نقش بسته، آیینی دیرینه جان می‌گیرد. آیینی به وسعتِ ایمان و به درخششِ چراغ.
در آستانهٔ تاسوعا و عاشورا، زمانی که دل‌ها در سوزِ عشقِ حسین(ع) می‌تپد، دست‌های امید به سوی سقاخانه‌ها دراز می‌شود.
مردم این دیار، با قلبی سرشار از ارادت و چشمی منتظر، به حریم سقاخانه قدم می‌گذارند. در فروغِ نورِ لرزان چراغ ها، رازِ دل با آستانِ حضرت ابوالفضل(ع) درمیان می‌نهند و با زبانی آکنده از اشتیاق، نذری می‌کنند: زمانی که دستِ نیازشان به عنایتِ او پاسخ داده شد، نه یک چراغ، که ده‌ها چراغ، روشنایی‌بخش این حریم مقدس خواهند کرد. گاه این نذر، در قالب لیوان‌هایی نمود می‌یابد که آبِ زندگی را به کام تشنگانِ راهِ حسین(ع) می‌رسانند و یادِ عطشِ جاودانه را زنده نگه می‌دارند.
آنان که چراغی برمی‌دارند، در پیِ فروغی برای راهند.
این چراغ، تنها یک شعلهٔ ساده نیست؛ نماد است. نشانهٔ رهایی و روشنایی است، مظهر امیدی که در تاریک‌ترین لحظات، راه را نمایان می‌کند، نشان‌گر پیمانی است با معبود و تجلی‌بخش زنجیره‌ای از مهر که از نیاز آغاز می‌شود و به نورِ جمعی می‌پیوندد.
این تنها یک داد و ستد مادی نیست؛ این تجلیِ فرهنگی ناب است که در آن، بخشش و دریافت در هم می‌آمیزند. انسان در اوج درماندگی، دست‌خالی نمی‌ماند و اجازه می‌یابد تا نخست دریافت کند، تا سپس با دلی سپاسگزار و ده‌چندان بازپس دهد. این همان باورِ عمیق و ریشه‌داری است که می‌سراید: «از تو حرکت، از خدا برکت.»
این چراغ‌های نذر، تنها فضای سقاخانه را روشن نمی‌کنند؛ آنان چراغِ امید را در جانِ جامعه زنده نگه می‌دارند. به ما یادآور می‌شوند که هیچ آرزویی دست‌نیافتنی نیست، هیچ حاجتی بی‌پاسخ نمی‌ماند و هیچ نوری، هرچند کوچک، در این جهان ناپدید نمی‌شود. به شرط آنکه همچون مردمِ بروجرد، با ایمانی استوار، گام نخست را برداریم و چراغِ امید را در دلِ تاریکی‌ها تابناک نگه داریم.
پس بیایید در پرتو این شعله‌های مقدس چشم بدوزیم و عهد ببندیم که همواره در قلب‌هایمان، مشعلی از امید و توکل برای یکدیگر باشیم.
در دلِ تاریکی‌ها، زمانی که مسیرِ زندگی در هاله‌ای از ابهام فرو رفته، به یاد داشته باش که چراغِ امید را هرگز از دست مده.
همان‌گونه که مردمِ سرزمینِ بروجرد، با ایمانی استوار، نخستین قدم را برمی‌دارند و چراغی از حریمِ معنویت برمی‌گیرند، تو نیز با توکل و اعتماد، شعله‌ای از نور در وجودت بیافروز.
هیچ آرزویی دور از دسترس نیست، اگر باور داشته باشی که هر نیاز، پاسخی دارد و هر نورِ کوچک، می‌تواند راهنمای مسیرِ بزرگ باشد.
نذر کن که نه فقط برای خود، که برای دیگران نیز مشعلی از مهر و امید باشی؛ چراکه روشناییِ حقیقی، آن است که دل‌ها را به هم پیوند زند و تاریکی‌ها را از جانِ جامعه بزداید.
به یاد بسپار: زندگی، همیشه فرصتی برای بخشش و دریافت است. گاه باید دریافت کرد تا با دلِ سپاس، ده‌چندان بازگرداند.
این چرخهٔ زیبای احسان، از نیاز آغاز می‌شود و به روشناییِ جمعی می‌رسد؛ پس هرگز از حرکت بازنایست؛ چرا که برکت، در گروِ اراده و اعتمادِ توست.
امشب و هر شب، چراغِ دلت را روشن نگه‌دار؛ نورِ وجودت را با جهان تقسیم کن و بدان که هیچ شعله‌ای، هرچند کوچک، در این گیتیِ بیکران گم نمی‌شود.
همواره امیدوار باش و راهنما.