مرضیه رمضانی‌نصیر – 2025-08-18 08:55:10

به نام آنکه عشق حسین را در دل ها زنده کرد

در شب دلم حوالی ایوان کربلاست
عاشق همیشه بی سر و سامان کربلاست
نامت دل ها را می لرزاند و یادت چشم ها را خون می گریاند در فراقت هر لحظه و ثانیه سال ها می گذرد.
ای شهید راه عشق،ای نای بریده حقیقت،ای افق خون چکان عدالت،ای آرامش بی پایان،ای که نامت عرش را می لرزاند و یادت در قلب تاریخ در تپش واژه های مقدس تجلی گر است،ای که نامت نوریست در تاریکی جان، ای خورشید بی غروب انسانیت،ای شهید تشنه لب که رود ها از شرم خشکیده اند،ای آنکه در غربت آشنا و در عطش سیراب.نامت طنین انداز روزهاییست که با اشک وضو میگیرم و در خیالم در خاک کربلا در بین الحرمین به نماز می ایستم و به یاد گنبد طلائیت در دل نامت را زمزمه می کنم.
گاهی چشم هایم می بارد اما با امید دیدنت آرام می‌گیرد.
گاهی لب هایم فریاد می خواهد اما سکوت می کند تا در حرمت بی صدا فریاد زند.
گاهی دلم می شکند اما با یاد تو تکه ها دوباره جان می گیرد.
گاهی پاهایم توان راه رفتن ندارد اما به شوق راه عاشقی ات قدم بر می دارد.
گاهی دلم سکوت می خواهد اما با شنیدن نامت تبسم را برمی‌گزیند.
گاهی امید از دلم رخت می بندد اما به تمنای زیارت تو دوباره شکوفا می شود.
گاهی قلبم در تبعید فاصله می سوزد اما نمی داند که با هر آه به تو نزدیک تر می شود.
گاهی دلتنگی با بغض راه نفس هایم را می بندد اما عشق گنبد تو نفس را به جریان می اندازد.
به امید روزی که لبخند هایم چشمه های اشک را در خاکت جاری کند.
ضریح تو ندیده ام ولی درون سینه ام هزار بار زیارتت کرده ام.
به خاک بین الحرمین اگر نیفتد این تنم دلم که افتاده است آقا قبول کن میان این همه عاشق مرا هم یاد کن.
به پایان آمد این دفتر عزایت همچنان باقیست…

مرضیه رمضانی نصیر
دانشجوی دانشگاه بوعلی سینا همدان