زهرا مقدم – 2025-08-03 08:30:20

بسم الله الرحمن الرحیم

اینجا کجاست؟
اینجا نه جزایر هاوایی است نه قناری اسپانیا. نه آنتالیاست، نه دوبی و نه حتی مناطق آزاد کیش. اگر برای سفر به یک کشور خارجی یا گذراندن تعطیلات و تفریح میخواهید جایی را انتخاب کنید، گزینهی مناسبی نیست.
اینجا راه نجف به کربلاست! از قدیم هم‌ گفتهاند کربلا پر بلا.
اینجا گرما و ازدحام جمعیت دارد و ویروس و بیماری؛ عدم نظافت هم موج میزند.
اینجا ترافیکِ بالا دارد و توی ماشینِ بیکولر ساعتها در راه ماندن.
اینجا پیاده رفتن و تاول انگشتان پا دارد و آفتاب سوختگیِ پوست. کمردرد و پا درد دارد. بیخوابی دارد و چرت-زدنهای لحظهای که سرت به اینور و آنور پرت شود.
اگر آنقدر عاشق نیستی که سرت برای این دردسرها، درد کند نیا!
اگر از روضهگوشدادن و اشک و گریه در طول مشایه کیف نمیکنی، نیا.
اگر از بادِ گرم کولرِ بیآبمانده در موکبهای کنار مسیر لذت نمیبری نیا.
اینجا عالمی دیگر است در یک منظومهی خورشیدی دیگر. کهکشان راه شیری هم نیست کهکشان راه عشق است.
اینجا فقیرانش سخاوتمندترند و دیوانههایش عاقلتر. اینجا آدمها همان آدمهایند، اما نه همان آدمها!
تا دیروز اگر در معاملهای سر دینار و ریالی همدیگر را جرواجر میکردند حالا برای خوراندن غذاهای جورواجور به هم التماس میکنند. کفش تعمیر میکنند و زخم پانسمان میکنند و لباسپاره دوخت و دوز میکنند و آنقدر هوای هم را دارند که ندانی، فکر میکنی قوم و خویشند.
اینجا همه چیزش هم روضهی مصور است.
شاید زنی جلوی چشمانت زمین بخورد و دستش بشکند.
شاید در همان عمودهای اول دمپایی کودکی را ببینی که کنار جاده جامانده باشد و در ذهنت بگذرد که چگونه بقیهی راه را ادامه داده است؟!
شاید دخترکانی ببینی که موهایشان مرتب و بافته شده است و میدوند و قهقهی کودکانه میزنند و خرما تعارفت میکنند.
شاید برای چند دقیقه، گم شدن بچهات، قلبت را مچاله کند و دنیا سرت هوار شود. ولی خیالت راحت اینجا از پشت بلندگوی هر عمود اسامی گمشدگان اعلام ‌میشود.
قطعا در این گرما عطش خواهی کرد؛
ولی از حق نگذریم اینجا آب فت و فراوان است.
_ مای بارد… زائر! مای بارد…
«زهرا مقدم»