ریحانه عباس ابادی – 2025-08-21 05:15:54

دلنوشته همراه با سفرتجربی از خودم

سوغات اربعین زمانی دلچسب تر می شود که به دیدار امام زمان،و پدر مهربانت وخانه او هم بروی،
از انتهای خیابان سدره راهی کاراژ می شدم که به طرف کاظمین وسامرا بروم
اما سردرد و حالت تهوع حین سفردر داخل اتوبوس بین راه داشتم نفهمیدم کجا باید پیاده شوم،
ماشین سراز بغداد در آورد
ومن هم دلشکسته دربین مشتی عرب که نه من زبان آن ها را می دانستم ونه آن ها زبان مرا،دلم شکست مادرم که همراهم بود خیلی حالش بدبود.سردرد نیمه های،شب خودم بیشتر بود .
خیلی ها گفتن زیارت سامرا ونجف نمی روند از کربلا به کشور ایران برمی گرداند
اما مگر دل من راضی می شد بدون زیارت پدر ومادر امام زمانم از عراق خارج شوم و زیارت اربعین بدون زیارت سرداب امام زمانم و والدینشان به سرشود
گرمای طاقت فرسا را به نیت اتمام سفرم که به سامراختم شود.به جان خریده بودم.
به بغدادرسیدیم پیاده شدیم
دنبال مسافران که پایان زیارت اربعین به منزلشان در بغداد می رفتند خیابان را در ساعت یک بعداز نصف شب طی کردیم لیوان آبی به مادرم دادم حالش رابهتر کرد.
از چند تا از آن هاسئوال کردم الی طریق کاظمین ،مسیر مستقیم به گاراژ را نشانم دادند.
یکی از زائران بین راه نسبتا فارسی بلد بود
باهم همصحبت شدیم بدون این که بگم کجا می روم ماشینی که تعدادی مسافر ایرانی هم داخل آن بود برایمان پیدا کرد وکرایمان راهم حساب کرد.
به راحتی زیارت امامان کاظمین را رفتیم و بعداز آن بدون هیچ مشکلی راهی خانه ی امام زمانمان در سامرا شدیم.
خانه پدری امام زمان چه دلنشین وآراش بخش مارا در خود جای داد و سفری روحانی از نجف به کربلا وکاظمین و سامرا رابرایمان رقم زد. برایم یقین شد امام زمان همه جا با مابود از سقر به کرمان ،پیاده روی تا نجف و آخرهم زیارت سامرا،تنهایمان نگذاشت.
دل نوشته:ریحانه عباس آبادی
دانشجومعلمان دانشگاه کرمان

ساکن رفسنجان