راضیه کنعانی – 2025-08-30 13:32:50

گودالِ قتلگاه پُر از عطرِ سیب بود

ماهی به دور از آب به یادِ حبیب بود

خَم می شدند روی زمین نعش سرو ها

انگار کارِ چرخ، فراز و نشیب بود

خون می شِکُفت از تَنِ عریانِ نخل ها

تنها امیدِ خیمه به «امّن یجیب»بود

رگ های رود بود که کم کم سیاه شد

وقتی که اصغر از لبِ آن بی نصیب بود

آتش به خیمه ها زد و شد چهره ها کبود

تیرِ سه شعبه آتشِ خشمی مهیب بود

آیینه دارِ کربُ بلا خطبه‌ی تو شد

آن جا که دست های ستم،‌ نانجیب بود

سرها به روی نیزه پُر از زخمِ تیغ ها

تیغی که در هوای هَوس ناشکیب بود

بر ریگ های دشت چه خون ها که رود شد
رودی که درمسیرِ غروبی غریب بود

راضیه کنعانی
فارس
اقلید