امیر حسین حیدری – 2025-08-21 05:06:50

دلنوشته «سوغات اربعین»

وقتی از جاده‌ی نجف تا کربلا قدم می‌زنی، خیلی چیزها را می‌توانی با خود بیاوری، اما هیچ‌کدام «سوغات اربعین» نمی‌شود جز آنچه در دل جا خوش می‌کند. من از آن مسیر طولانی، خستگی پاهایم را به یاد ندارم؛ آنچه مانده عطری است که از سلام زائران و لبخند میزبانان در جانم نشست.

سوغات من از اربعین، ظرف خرما یا تسبیحی که هدیه گرفتم نیست؛ بلکه نگاهی است تازه به زندگی. آنجا یاد گرفتم ساده‌ترین چیزها می‌تواند رنگ آسمانی داشته باشد: یک لیوان آب در گرما، یک جای خواب ساده کنار جاده، یا حتی دستی که شانه‌ات را می‌گیرد وقتی از خستگی ایستاده‌ای.

وقتی برگشتم، با خودم عهد کردم این سوغات را در شهر خودم خرج کنم. یعنی همان لبخندی را که در مسیر کربلا دیدم، به همسایه و همکارم هدیه کنم؛ همان سادگی و سخاوت را در خانه و زندگی‌ام جاری کنم. اربعین به من یاد داد که مهمان‌نوازی فقط مخصوص موکب‌های عراق نیست؛ هرکدام از ما می‌توانیم خانه‌مان را به مأمنی برای دیگران تبدیل کنیم.

شاید کسی از من بپرسد: «از سفر چه آورده‌ای؟» و من لبخند بزنم و بگویم: «یک دل تازه». دلی که از میان میلیون‌ها عاشق عبور کرده، در مسیر اشک‌ها و دعاها شسته شده و حالا می‌خواهد در همین زندگی روزمره، رنگ اربعین را حفظ کند.

این است سوغات حقیقی اربعین برای من؛ یادگاری که نه تمام می‌شود و نه در صندوقچه می‌ماند، بلکه هر روز باید خرجش کنم.

امیر حسین حیدری