روایت‌گری اربعینی

روایت گری اربعین ((زیارت اولی ها و یادگیری از مکتب شهدا)) کاروان شهید شمسی پور و گروه بنده که با نام شهید مصطفی صدر زاده بود و بچه های زیارت اولی در این گروه بودند در مسیر ما به جایی رسیدیم که عکس شهدای محور مقاومت ایران، سوریه ،لبنان و

نقطه واحدی به نام حسین اربعین امام حسین(ع) فرصتی است برای عاشقان میلیونی آن حضرت ، که از همه نقاط دنیا در کربلای معلی گردهم آیند و به مولایشان می گویند: “لبیک یا حسین” چقدریزیدیان ابلهانه فکر میکردند که با شهادت ابا عبدالله ، کارپسر فاطمه تمام شد ه است

به نام خدا کوله‌ای که دل داشت   من یک کوله‌پشتی هستم؛ مشکی‌رنگ، با جیب‌های بزرگ و کوچک، با زیپ‌های سالم و خراب! خانه‌ام در یک انباری کوچک، انتهای راهروست. گاهی وقت‌ها کیف مدرسه‌ یا چمدانی به دیدنم می‌آیند. هنوز سفر نرفته‌ام… اما همیشه دلم می‌خواست سفر خاصی بروم؛ بدانم

بسمه تعالی  «نفس‌های خاک نجف»   چندمین باره که راهی سفر اربعین می‌شوم، اما باور کن هر بار، دلم مثل بار اول می‌تپد. این جاده، تکراری نمی‌شود. انگار هر بار، دل آدم را از نو می‌سازد.   از شهر خودمان با کاروان راه افتادیم. جاده طولانی بود، اما هیچ‌کس از

زائران، چون موجی بی‌قرار، گرد مضجع مولا حلقه زدند؛ هرکس عهدی نو بست و هر دیده، به اشک شست‌وشویی گرفت تا سبکبار راهی شود. آنگاه بانگ برخاست که: از اینجا آغاز کنید، از این آستانه نور، که هر قدم در این ره، چون پر پرنده‌ای است که از خاک بر

  “طی الارض” همه را خبردار کرده بودم. انگار نه انگار که این چندمین بار بود. هر بار که می‌رفتم، گویی برای نخستین بار و گویی تازه مرا طلبیده بود. این بار هم، باز همان ندای آشنا در گوشم پیچید: «بیا…» و من، که امانم بریده بود از شوق زیارت،

“سینی ذرت”   هوا دیگر هوا نبود؛ گویی تار و پودی بود بافته شده از نداهای مقدس. “اتفضل یا زایر… هله ابزوار الحسین…” این ندای آسمانی، که از هر خیمه و موکبی برمی‌خاست، با نسیم گرم کربلا درمی‌آمیخت و نوایی می‌ساخت که روح را پرواز می‌داد. در این مسیر، گرسنگی

چند روزی مانده بود به عازم شدن زائران. تلویزیون را روشن کردم آن زمان ها زیاد شور حسینی و حتی شعور حسینی نداشتم. خانواده ام هم با وجود داشتن شور و شعور، بخاطر مدرسه ی من اقدام به رفتن نکرده بودند. یکی از شبکه های تلویزیونی داشت شروع مسیر پیاده‌روی

اینجا یکجا و یک‌صدا صدایش می‌کنند این روزها اربعین واژه آشنایی است. از کوچک و بزرگ که می‌پرسی محال است آن را نشناسد و یا به گوشش نخورده باشد. مگر می‌شود کسی دلداده حسین بن علی(ع) و فاطمه(س) باشد و در مسیر عاشقی نباشد. شکوهِ اربعین و عظمتی که حضور

بسمه تعالی به یاد یگانه حقیقت آزادی، به یاد سردمدار پرچم حق و حقیقت در جهان آزادگی، با سلامی به گرمی شور و شوق حسینی از دیار شور و شعور حسینی و دیار قواصان دریا دل و شهید شهریاری و پروفسور ثبوتی و استاد منزوی و استاد روزبه و آیت

  حَزَن صف پیتزا از پیچ و خم کوچه رسیده‌ بود به جایی که می‌شد آن تنور بزرگ، که آتشش زبانه می‌کشید و مردان عربی که خمیر پهن می‌کردند را دید. این موکب، سرِ کوچه‌ای بود در بازار دِهان(روغن‌فروش‌ها) که کوچه پس کوچه‌هایش از کف‌العباس سردرمی‌آورد. سرِ خیابان جمهوری؛ خیابانی

حدیث دلدادگی از پیاده روی اربعین ایسنا/آذربایجان شرقی حال عاشقی را دارم که دلهره وصالمعشوق، دیوانه اش کرده…دلم جز ساع تها وصال هوس دیگرینداشت، وضو گرفته و لباس های مشکی ام را پوشیدم چفی هام رابرداشته و از هتل زدم بیرون، به بین الحرمین رسیدم اکنون بیندو بهشت نشست هام.

هم‌قدم‌های ‌هم صدا؛ راهپیمایی اربعین پیام وحدت ادیان پیاده‌روی در مسیر اربعین از نجف تا کربلا، به‌مثابه سفری است که از مرزهای زمان و مکان فراتر می‌رود؛ گویی هر گام، با تاریخ و انسانیت گره می‌خورد و هر نفس، بوی فداکاری و عشق به حقیقت را در خود دارد. این

سلام موضوع اثر در مورد پیاده‌روی اربعین خودم در مسیر نجف تا کربلا و حضور ادیان مختلف در این راهپیمایی عظیم و مصاحبه چند راهب مسیحی

به نام خدا بخش روایت گری (سومین اثر جشنواره) لبیک تا ابد سادات سیدزاده ساعت هنوز پنج صبح نشده بود… تاریکی کوچه با نور کمرنگ چراغ‌ها قاطی شده بود… من، جوانی که برای اولین بار قصد کربلا کرده بودم، کوله‌ام را روی شانه انداخته بودم. مادرم با چشم‌های خیس بدرقه‌ام

به نام خدا بخش روایت گری (دومین اثر جشنواره) راهی که مرا عوض کرد سید متین میراکبری من، پسری جوان و زیارت‌اولی، وقتی پای در جاده اربعین گذاشتم، انگار جهانم عوض شد. سال‌ها فقط شنیده بودم از این راه؛ از کسانی که برگشتند و می‌گفتند: «جاده‌اش خاکی است، اما بهشت

علی اصغر سرش را روی شونه مادر گذاشته بود ، تپش های قلبش صدای هق هق میداد صدای غمی‌که در راه بود دست روی گونه ای نرم اش کشید زمزمه کنان : خوابیدی پسرم‌؟‌ امشب برات لالایی نخواندم شاید این اخرین لالایی باشه دیگه صدای نمانده ، دیگه دلی نماده

قرار نیست خوش بگذرد… به هیچ‌ کس. قرار است سختی بکشی! قرار است بیایی و گرمای هفتم، هشتم شهریور را بچشی تا همین گرمای هوا برایت روضه بخواند… هفتم و هشتم شهریوری که تاسوعا، عاشورا صاف در همین دو روز در تاریخ شمسی اتفاق افتاده‌ اند. قرار است بروی ببینی

هوالحبیب از بالای بام که نگاه می کنم، سیاهه ی زائران خیابان های باب بغداد را پُر کرده. سیل جمعیت به داخل کوچه های اطراف و موکب های کوچک و بزرگ سرازیر می شود، ولی خیابان هنوز سیاه است.این سیل حالا حالا ها قصد فرونشستن ندارد. برگشتم و از همان

به نام خدا از غریب تا آشنا همیشه یه جورایی توی محدودیت زمان گیر کردم، چرخ دنده هایی که هیچکس هنوز راز و رمز تغییرشو نفهمیده، یهو به خودت میای، میبینی، سیاهیِ خاموشی کل آسمونو در برگرفته. توی یه نقطه حس میکنی دیگه منطق نمیتونه به دو دو تا چهارتا

عاشقانت آبروی زندگی هستندوخوشاکه بسیارند. عاشقانت همه ی جهان هستند. کسی که بخواهدمثال والایی ازجنون ودلدادگی ومستانگی راببینداین عشق بزرگ برای همه ی روزگاران کافی است. این عشق بزرگ برای جان جهان کافی است این عشق بزرگ می تواندجهان راهمواره آبادبدارد عاشقانه ای که رودخانه ی زلالی وسادگی ومهربانی وشکوهمندی

دل‌ها از چذابه عبور می‌کنند نه پاها؛ اینجا مسیر دل است نه جاده+تصاویر اربعین حسینی با خلق حماسه‌ای از جنس دلباختگی گره خورده است، خدمت در طریق الحسین تنها یک دل با شور و شعور نیاز دارد تا بدانی که چذابه نقطه وصال دلباختگان به مکتب امام حسین(ع) است. به

  با من بیا پسربچه ای سینی به سر،شروع کرد به لهجه ی عربی،تعارف کردن به نان های کوچکی که لابه لای آن، شبیه کوتلت، بود،ولی با طعمی بی نظیر و لذیذتر. بی آن که در بخشیدن آنها،بّخل ورزد،همه ی سینی را به داخل ماشین هدایت کرد. مسافران هر کدام

«کبوتر چاهی» مردان سیاه پوش با هدایت مردی سالخورده در دو صف منظم، زنجیرها را در آسمان می‌رقصانند، به پشت خود می‌کوبند و قدم قدم دور می‌شوند. سردر خانه ها پرچم سیاه و سبز آویخته است. چهره ها ماتم زده اند. هوا دم کرده و آفتاب عمود بر زمین می

باسمه‌تعالی از مسجد سهله پیاده‌ راه افتادیم. طریق‌العما را انتخاب می‌کنیم. صفایش بیشتر است. مهتاب بالا آمده و کامل است. در مسیر نخلستان‌ها با نور مهتاب هم می‌شود راه رفت. جز صدای جیرجیرک‌ها و قورقور قورباغه‌های رود فرات و صدای خش‌خش کفش‌هایی که به زمین کشیده می‌شود صدای دیگری نمی‌آید‌.

روایتِ مهمانی دوست بر اساسِ خاطره‌ای از رزمندۀ دفاع مقدس؛ اسماعیل اسماعیلی مشنقی   از مرز وارد ایران شدیم. و حالا ایران. ایرانِ عزیزتر از جان. ایرانی که برای حفظِ هر وجب خاکش جانِ عزیزی پر کشیده، چون ایران عزیزتر از جان است. – من به چشم خویش چه مصایب

بنده محمد متین یزدان پرست 9ساله پایه چهارم از دبستان غیر دولتی پسرانه سما واحد کاشان حافظ ۸جز از قرآن کریم مداح و خبرنگار خبرگزاری پانا استان اصفهان هستم که از چهار سالگی به سبک استاد صابر خراسانی شعر خوانی انجام میدهم و این شعر هم ویژه اربعین تقدیم نگاه

وداع سخت بود. وقتی از کربلا دل کندیم، احساس کردم بخشی از جانم置 جا ماند. اما در عین حال، وقتی به ایران رسیدیم، پرچم وطن را که دیدم، اشک شوق هم ریختم. شکر کردم که ایرانی‌ام و افتخار کردم که ملتی دارم که حسین را در جانش حک کرده. روایت

پای که نای حرکت نداشت… تمام وجودم را شور و شعف گرفته بود، آواز چکاوک ها طرب انگیزناک ترین خاطرات آن روزم بود، مگر چه شده که اینچنین سر از پا نمیشناسی. حکم کردن زیارت اربعین. بی حساب و کتاب شده نه دیناری می طلبد نه دلاری، پاسپورت و ویزا

**روایت نذر پربرکت** در کوچه‌های خاک‌آلود روستایی دورافتاده، جایی که بادهای گرم کویر قصه‌های کهن را در خود می‌پیچند و خورشید چون شعله‌ای بی‌امان بر زمین می‌تابد، حاج‌علی زندگی می‌کرد. پیرمردی با موهای سپید چون برف و چشمانی که از عمق ایمان و رنج می‌درخشید. دلش پر بود از عشق