شعر اربعینی

سؤال: اربعین است ای پدر برخیز طفلان آمدند با دل مُصطَر ببین از شام ویران آمدند ساربان در راه می زد خردسالان را به کین بر سر قبرت عزاداران پریشان آمدند جواب: ای عزیز قلب من بر کربلا خوش آمدید با ادب زوار بر دشت بلا خوش آمدید روی زیبایت

سئوال و جواب ترکی محاوره ی دختر امام حسین (ع) با امام سئوال دور ای بابا گلیبدی اوشاقلار کناروه اشک بصر توکوله مبارک مزاریوه عَمَّم قوجالدی تا که گوره کربلا چولون خم قامتیله گول گتوروبدی نثاروه جواب چوخ خوش گلیبسوز ای یورولان ائلریم منیم آغوشیمه آلاردیم اولا اللریم منیم زینب

طوفان اربعین دی و یا محشرین گونی یا – یا حسین – مفارقت حیدرین گونی مین دورت یوز ایل گیچیب غمیوه عادت اِتمیوب تاریخ آغلیوب سنه ، بیراهه گیتمیوب هر اتفاق دوره سی بیر نچه گوندی بس اما سنون غمون ابدی دور نَفس نَفس هر یرده وار عزا حرمیندی که

عشق تو کاری به من کرده به خاک افتاده ام مثل یک بیمارِ از خواب و خوراک افتاده ام کاش می شد روی چشمانم قدم بگذاری و منتی مردانه بر روی سرم بگذاری و کاش مهمانم شوی،حرمت به آقایم کنم مثل خادم ها فقط خدمت به آقایم کنم خوب می

«جامه ای از بهشت» تا سبکتر بکَشم بارِ غمی مبهم را با غزل گریه، فراهم کنم این مرهم را در عطشناکیِ آن روز، صلیبی گل کرد دل به جوش آمد از آن داغِ نهان، زمزم را جُلجَتا را به تماشای مسیح آوردند و نشاندند به خاکستر غم مریم را عاقبت

باسمه تعالی سوغات اربعین حسینی از جاده‌ی خاک و پرچمِ سرخ، نسیمِ داغ، بوی گام‌های خسته را می‌آورد، بوی جورابِ کودکِ پنج‌ساله‌ای که پا برهنه، سنگ‌های آتش‌خورده را قدم می‌زند تا زائر برسد. پیرمردی با عصا، بر گردنه‌های صبر، قدم می‌گذارد، لب‌های خشکش زمزمه می‌کند: «آمده‌ام حسین جان! تا بگویم،

سقّای عطش کربلا دارد حکایت از حسین شیعه می¬گیرد شهامت از حسین سرزمین نینوا پژمرده بود هر پدر در کربلا سرخورده بود طاقت عبّاس دیگر تاب شد قلب پر مهرش ز غصه آب شد در دلش یک آسمانی غم نشست روی چشمان قشنگش نم نشست مشک را برداشت از روی

شعر پیاده تا حسین از همان روزی که با راهت رفاقت کرده ام من به این جود و کرم‌ها نیز عادت کرده ام تو همیشه رزق من را داده‌ای در این مسیر گاه گاهی هم اگر قدری جسارت کرده ام عاشقی پستم ولی باید ببخشایی مرا چونکه من گاهی به

عمود چندم؟ شکسته آمده ام تا دلم به غم برسد خیال خواب حرم تا خود حرم برسد تمام سال دویدم که سهم میخواهم که اربعین‌حسینی به من قدم‌ برسد! به آسمان نجف آفتاب می آید که سایبان علم باز بر سرم برسد به آفتاب بگو‌‌ گرم‌تر بتابد! هان! که آب

چه شاعرانه میان کلام می آیی به چشمِ زخمِ دلم التیام می آیی برای مدحِ تو شاعر شدند قیصرها تو از کرم به غزل های خام می آیی “دوباره پلک دلم می پرد،نشانه چیست؟”* به اربعین امام ای امام ، می آیی؟! به دستِ شال عزایت، نسیم می رقصد که

نسیم حرم بوی بهشت می‌وزد از ره کربلای تو جان به فدای حرم و تربت جان فزای تو خورشید شرم می‌کند پیش ضریح نور تو ماه و ستاره محو شد در ره روشنای تو در دل هر مسافری، شوق حرم شکفته شد این همه شور عاشقی هدیه آشنای تو راه

#اگرچه سوخته گیسویم کدامین درد غمگینت به تصویر می کشد الفاظ این دنیا گرفته ست شعله در هرشعله از آتش اگر چه خیمه در صحرا به هرسوزی عطش درشعله ای آتش گرفته ست خیمه درجانی به هرسو چشم گریانی ترا خوانده ست در این صحرای طوفانی کمان گشت قامت ازصبرت

  به نام خدا این شعر، تجربه من از سفر اربعین به کربلای معلا بود. عنوان: « هزار و چهارصد سال استواری»   نه دل در سینه مانده نه قراری سر و جان و تنم سمت تو جاری نه تنها می چکد خون از دو چشمم که دانه دانه های

شعر زلیخا بنی ایمان قلمم عصا می خواهد قلمم پیر شده است اشک‌هایش خشکیده نفس‌هاش سخت و شکننده خمیده بر زانوان بی‌طاقتش سر به زیر، سنگین از بغض دوری و انتظار قلمم عصا می‌خواهد اما خودش شده عصای من آهسته و پیاده در کوچه‌های خاکی نجف در بزم پرنور کربلا

پیاده تا بهشت قدم قدم سوی کربلا، دلم شده چراغ راه به شوق دیدنِ حسین، بریدهام ز هر گناه زمین به زیر پای ما، ز عطر اشک سیر شد هزار دل، هزار جان، فدای آن مسیر شد نه خستگی، نه خار راه، نه آفتاب و نه غبار به یاد زینب

پویش ملی شعر سوغات اربعین (شش پارچه شعر در یک پوشه) شعر 1 « غزل سرخ » …. و خدا خواست که تنهایی تو کم بشود هر چه بید است به پای قَدَمت خم بشود پیِ قَد قامت تو ، ماه عَلَم بردارد دست او حافظ خورشید دو عالم بشود

به نام حق و حقیقت پیاده روی اربعین « خواب اربعین» شبی در خواب خود را در مسیر کربلا دیدم زمین و آسمان را غرق در موج بلا دیدم گذشتم از کنار قتلگاهی در دل تاریخ تنی را قطعه قطعه در میان بوریا دیدم صدای کاروانی با غُل و زنجیر

به نام خدا باز فصلِ عاشقیّ و بیقراری آمده بر سپهر دیدگان، ابر بهاری آمده در دل صحرای سوزانِ نجف تا کربلا محشری تا روزِ محشر، یادگاری آمده اجتماعی از ملائک همره هر زائرست آسمانها و زمین را همجواری آمده از فراز و از فرودِ بی دریغِ هر قدم بهر

به نام خدا محرم آمد و دل‌ها غمین شد                          صدای ناله‌ها در سینه پنهان شد حسین، آن نور پاک از نسل زهرا                      به راه حق، فدا شد با

به نام خدا همه رفتند و من از قافله‌ات جا ماندم اربعین، روضۀ درد و غم تنها شده‌‌هاست (1) سرودم با زبانِ آب ها، غوغایِ توفان را میانِ دشتِ خون، افتادنِ خورشیدِ عریان را… چنان ماهی که دور افتاده از دریا، کنارِ رود_ به هم می زد کسی از تشنگی

چند ساعت به اربعین مانده گم شدی پشت مرز رؤیایت می رسد پشت هم پیامک دوست : – در مشایه قدم زدم جایت فرصت از دست رفته و تازه تو هوایی شدی که پر بزنی می روی پا به پای دلتنگی به بلیطی که نیست سر بزنی می روی جستجو

به یاد آن لبِ تشنه، دلم در شور و شیدایی ست دلم در کربلا گم گشته، جسمم در تماشایی ست ندیدم تربتش را، لیک هر شب در دل زینب صدای ناله هایش بین ویرانه، پذیرایی ست به جای آب، سقا رفت با لب های خشکیده و یاد مشکِ پاره، تا

نام شعر: خود اربعین قدم زدن نه، به سویِ بندگی دویدن است ذاتِ خود به هر چه باشد، از خود تهی شدن، رسیدن است راهِ امتحانِ ما را گر از سکوتِ اربعین پرسند هر چه عاشقانه گویم غم از حسین غمش شنیدن است واژه ها نگفته اند چه بر سر

بسمه تعالی سلام بر تو سلام بر تو که نورِ هدایتِ جانی سلام بر تو که کشتی نجاتِ انسانی به احمد و به علی و به مجتبی ، زهرا به مکه و به مدینه ، نجف و بر صحرا به لحظه لحظه ی غم های حضرت سجّاد به هر که

سعی نوپا برای اجتماع عظیم زائران اربعین حسینی به شوق طوف مزار بلندبالاها زدند طایفه ی عاشقان به صحراها نبود هیچ کسی بند روی پا از شوق چو گردباد پی خاک پای لیلاها شگفت واقعه ای! از تلاش پیر و جوان… عقب نماند در آن راه سعی نوپاها سفر کدام

**سوغات راه عشق** در مسیر عشق، از نجف به کربلا قدم به قدم، دلم شده مبتلا ز خاک جاده، عطر یاس می‌وزد نسیم عشق، سوی دشت می‌وزد موکب به موکب، نور می‌ریزد به خاک چشم غریبه، پر شده از اشک پاک یک کاسه آب، دست‌های مهربان می‌شوید از دل، غبار

باز هم جاده و دل سوی حرم میخواهد کاروانیست که از خون علم میخواهد هر که افتاد به این راه، به جا ماندنی است دل اگر با تو نباشد، به غم میخواهد کربلا، مقصد عاشق، حرم خون خداست هر دلی با تو اگر هست، قدم میخواهد دستها خالی و دلها

(یا رحیم ) عاشقی از جان گذشت سوی معشوقش به راه افتاد عشق کامل شد همین مشک روی دوش ماه افتاد تیغ برنده است در چشمان حیدروار و زیبایش …. قتل و عامی در زمین کربلا با یک گاه افتاد در کنار آب زانو زد نگاهش خیره شد بر آب

غزل عاشورایی به جانم درد میریزد چه زخمی پیکرت برداشت شبیه ابر باریدم که تا دست از سرت برداشت …. تمام دشت پرخون ،تو حواست جای دیگر بود نگاهِ غیرتت را دید و چشم از دخترت برداشت په فرقی میکند آیا ؟ به روی نیزه یا در دشت که این