حقیقتا که پیادهروی اربعین و این مسیر نورانی سراسر مدرسهای است پر از درس و عبرت و خاطره.
امسال من و جمعی از هم دانشگاهی هایم، در این مسیر با خود پرچم های پرمعنایی همراه داشتیم؛ در پیشاپیش، پرچم “لبیک یا حسین (ع)” میدرخشید، و در پس آن، پرچمهای ایران، فلسطین و حزبالله لبنان.
این حرکت هر چند کوچک تلاشی بود برای حداقل آنچه که در آن برهه از ما بر می آمد.
چیزی که در ذهن من و همسفرهایم زیبایی خلق کرد صحنه های واکنش و احترام مردم به این پرچمها، بهویژه تعظیم و تکریم آنان در برابر پرچم مقدس ایران عزیز بود.
صحنه هایی به زیبایی و سادگی پسربچهٔ عراقی، که با دیدن پرچم فلسطین بدو بدو و با ذوق از موکب پیش ما دوید و پرسید: فلسطینی؟
و وقتی فهمید ایرانی هستیم و دوست دار فلسطین با لحن کودکانه و به زبان عربی به پرچم فلسطین و مردم غزه اظهار محبت کرد و پرچم را بوسید.
+أنا أحب غزة
+أحب فلسطين…
ذوق و نگاه کودک هنوز وقتی به خاطرم میاد لبخند دلنشینی روی لب هایم پدید می آید.
گویی با همان نگاه کودکانه داشت ما را تحسین میکرد برا همین قدم کوچکمان…
مرضیه جعفری
اصفهان