مرضیه قاسمی – 2025-09-05 08:26:50

عاشقی در مسیر مشایه
قدم زنان مسیر عاشقی را طی می کنم، اما این روزها راه رفتن ما دست خودمان نیست؛ عشق است که ما را به سوی حرم می کشاند.
سیل اربعینی ها را می بینم و غرق می شوم در شور و شوق تک تک شان :از آن پیرمرد ویلچرنشین تا آن نوجوان عَلم به دوش.
نجف –تا کربلا طریق ایثار است و عشق ؛ پای تن، یکی یکی ستون های عاشقی را طی می کند اما می ترسد از جاماندن پای دل؛ با خودم نجوا می کنم: « وَ ثَبِّتْ لِی قَدَمَ صِدْقٍ عِنْدَکَ مَعَ الْحُسَیْنِ وَ أَصْحَابِ الْحُسَیْنِ»
حرف های مشایه شنیدنی است: برایم می گوید از پاهای تاول زده، از عرق ریزان زائران، از کفش های لگد خورده، از نفس های به شماره افتاده و از پیکر های خسته .
موکب های مسیر هم سخن برای گفتن بسیار دارند: از وجب به وجب جمعیتی که در کنار هم آرمیده اند ،از کوله های خاکی روی هم افتاده، از جسم خسته و خواب آلود زائران و از پذیرایی پادشاهانه و بی ریای موکب داران .
اینجا چشمان سر نذری های فراوان می بیند از میوه و چای و تا شیرینی و نان و کباب و خرما ولی دیدنی های چشم دل هم کم نیستند:معرفت، بصیرت، ایمان و یقین.
حالا به شهر عشق رسیده ام با خیل عاشقان اباعبدالله الحسین(ع) ؛ تا عمود ۱۴۵۲ چند قدم بیشتر باقی نمانده و زمزمه دل این است:
چه جذبه ای ست در آغوش تو که این گونه
کشانده ای به تماشا جهان حیران را(حمیدرضا برقعی)