نرگس سادات اکرامی – 2025-08-16 08:04:27

به نام خدا
این شعر، تجربه من از سفر اربعین به کربلای معلا بود.

عنوان: «

هزار و چهارصد سال استواری»

نه دل در سینه مانده نه قراری
سر و جان و تنم سمت تو جاری

نه تنها می چکد خون از دو چشمم
که دانه دانه های دل اناری

رواق عشق در قلبم چه زیباست
به نقش «یا حسین جان کنده کاری

خوشا آن خادم خوش روزی تو
که قلبش پر شده از رستگاری

پس از ده سال خدمت می دهندت
نشان کفشدار افتخاری*

نجف تا کربلا دنبال زائر
که از کفشش به دست آرم غباری

برهنه پا به سوی تو روانند
چه قربی دارد اینجا کفشداری؟!

خروشان است موج عاشقانت
منم یک قطره غرق شرمساری

سر از این سر که درآورده جانا؟!
هزار و چهارصد سال استواری

هزار و چهارصد سال از تب عشق
فغان و درد و اشک و آه و زاری

امیدم هست روزی معرفت را
میان قلب مشتاقم بکاری

حسین جانم حسین جانم حسین جان
بگو که زائرت را دوست داری

* خادم حرم آقا امام رضا بعد از ده سال خدمت در جاهای دیگر، به قسمت کفشداری نائل می شود.

شعر دوم:
تقدیم به دختر کوچک عراقی با خانواده اش که میزبان ما در پیاده روی اربعین حسینی بودند و ما را شرمنده عشق و محبت خود کردند. فضای این شعر، توصیف منزل آن ها بود که حس بسیار زیبایی در من آفرید و حالا در این شعر که در قالب قطعه سروده ام، توصیفش کردم.

عنوان: «حسین، اربابِ عاشق ها»

در وا شد و با دامن چین دارش آمد
پروانه های دامنش بی تاب بودند

در صورتش، نور محبت شعله می زد
شب های دنیا تا ابد، مهتاب بودند

انگار شیطان های عالم با حضورش
تا آخر دنیا همه در خواب بودند

گل‌های قالی بوی خوش می داد آن روز
چون باغ زیبایی که در یک قاب بودند

بلبل درون تابلو آواز می خواند
بر شاخه هایی که تر و شاداب بودند

پشتی برای قامتم آغوش وا کرد
انگار نه انگار که اسباب بودند

شهدِ عبادت می چکید از کنج خانه
سقف و در و دیوار در محراب بودند

با دست های کوچکش سینی که آورد
لیوان چایی ها همه مضراب بودند

با اهل خانه هم زبانِ هم نبودیم
همدل ولی بودیم و آنها ناب بودند

سفره پر از موسیقیِ دلدادگی بود
آن ها به سرّ عشق اسطرلاب بودند

در استکانم آب و در چشمان او آب
دردا که روزی طفل ها بی آب بودند

اهلا و سهلا گفت و من شکرا جزیلا
ایما اشاره کرد و گفت ارباب بودند!

#نرگس سادات اکرامی