آیدا چهاردولی – 2025-08-07 11:27:41

بسم الله الرحمن الرحیم

اربعین فقط یک سفر نیست، جاده‌ای‌ست به درون خودِ آدمی.
ااین نوشته، یادداشتی است از دل، برای دل… تقدیم به همه آن‌هایی که در مسیر حسین، خودشان را جا گذاشتند تا چیزی بزرگ‌تر با خود بیاورند.

دل‌نوشته:

نپرس چه آورده‌ام از اربعین…
بگذار بگویم چه جا گذاشتم.

جا گذاشتم غرورم را، وقتی کودک عراقی با کفش‌های پاره برایم نان آورد.
جا گذاشتم قضاوتم را، وقتی دیدم چقدر می‌شود عاشق بود، بی‌آن‌که زبانی مشترک داشته باشیم.
جا گذاشتم شتابم را، وقتی پیرزنی با دست‌های لرزان برایم چای ریخت و گفت:
“یابن‌الزهراء… اِنتَ ضَيفُنا”
تو مهمان حسین هستی…

و من، آن‌جا،
میان گرد و غبار جاده،
یاد گرفتم سوغات، چیزی نیست که با دست برداری.
سوغات، چیزی‌ست که با دل می‌گذاری.

من از اربعین، مهر نیاوردم، اما دلم به مُهری بند شد.
تسبیح نیاوردم، اما صبوری را دانه‌دانه شمردم در دل خستگی‌ها.
کتاب نیاوردم، اما یک دنیا معنا در نگاه آن مرد نابینا دیدم که بی‌صدا کنار مسیر ایستاده بود و فقط گوش می‌داد به قدم‌های عاشق.

من از اربعین، خودم را آوردم، ولی دیگر خودم نبودم.

چیزی در من ماند…
یا شاید، چیزی از من در آن جاده جا ماند.
نمی‌دانم.

فقط این را می‌دانم:
هر بار دست به سینه می‌ایستم در نماز،
دست‌هایی را به یاد می‌آورم که برایم آب آوردند،
و لب‌هایی که گفتند:
“الحُسین یَجمعُنا”
حسین ما را به هم رسانده است…

و حالا، هرچه دارم،
همان است.
سوغات من، دلی‌ست که دیگر به دنیا دل نبسته.

آیدا چهاردولی
رشته مدیریت آموزشی دانشگاه بوعلی سینا